رمان شین براری

 را به عصای چوبی اش ستون کرد، و با دلواپسی خطاب به مستاجر ساکن اولین چشمه اتاق  نبش ورودی خانه گفت؛   های پری   با تو هستم،  واستا  بزار  این  ورپریده ی چشم سفید هم  چادر  سر کنه و  باهات بیاد  تا  درمونگاه   ،  خوبیت نداره  تنها  باشی .   
سپس  خطاب به  خدمتکار و  ندیمه اش  با  حالتی  رنجیده خاطر و ازرده حال  گفت  ؛     بخی   بخی   ،  دخترک  چشم سفیده  بی حیا   ،  خیر  سرت  دیشب توی مراسم  ختم   از  بس  ازت  تعریف تمجید کرده بودم که  چند تا از  خانم های  غریبه  مشتاق بودن  تو  چای بیاری  تا  ریخت  نحست  رو  ببینن  ،   بلکه  بختت  باز  بشه،   ابروی  منو  بردی  ،  دخترک  دستوپاچلفتیه  هپلی ،      تو  توی  اون  مغزت  دو نخود  عقل  اگه  داشتی  که  توی  چهل  سالگی  ور  دل  من  ننشسته  بودی  الان ،   بلکه توی این  سن و سال میبایست  نوه ات  هم  بدنیا  می  اومد 
سپس  کمی  زیر  لب  قر قر  زمزمه کرد  و  چشم غره ای رفت  ،  سرش را چرخاند سمت درب حیاط  و  از  غیبت  مستاجر جدیدش  شوکه  شد و  مجدد روی به  ندیمه اش گفت؛  
   د  با تو نیستم  مگه  ؟  پاشو  برو  برس  بهش  ،  نزار تنها باشه،  غریب و عزاداره ،  برو یه سرو گوش اب بده ببین  جوابش  چی  هستش   
ندیمه اش با حالتی گنگ وگیج  دمپایی هایش رآ  تابه  تا  پا  کرد،  چا‌درش  را  کج برسر  نهاد   و  لحظه ی از امد و رو در  روی  پیرزن  ایستاد و  اب  بینی اش را بالا  کشید و  پرسید؛     جواب  ارایش  کی؟ 
پیرزن با  حرص  و  کلافگی  عصایش را ارام به زمین  کوبید  و  دندان هایش را  بی اختیار برهم فشرد   گفت:
جای  تو   اگه  تروب کاشته بودن   الان کشاورز  نمونه شده بوده ،  اخه تو چرا اینقدر  گیجی  دختر؟ بهت میگم  بدم  برس  بهش   نزار  تنها  بره  ،  
انگور نگاهی به دو طرفش انداخت  و  گفت  ؛   باشه   الان  میرسم  بهش .
سپس  سمت انتهای خانه و درختان   توسکا  راه  افتاد  که   پیرزن با  درماندگی  دنباله ی  چادرش  را  گرفت  و  کشید  و  غضبناک  گفت؛    اون  طرفی   کجااا؟      درب  اون وره.
و  اما   درون  آزمایشگاه
   پری  ارام برگه ی پاسخ ازمایش بارداری  اش  را  باز کرد و‌ چشمانش درشت شد   رنگ از  رخصارش  پرید و  با لوکنت و اضطراب پرسید ؛   این یعنی چی؟  خوبه یا که بده؟
متصدی ازمایشگاه با لبخند گفت؛  یعنی مبارکه،  

پری مات و مبهوت خیره ماند به دختر بچه ای که در اغوش مادرش بود و بر فرفره ای رنگی فوت میدمید و از پیچش رنگها ی فرفره حین چرخش  بر سر ذوق می امد،    پری  سرش گیج شد  ،  احساس گر گرفتگی داشت  چشمانش سیاهی رفت،    گویی  زیر پایش  خالی  شده  باشد  و  او  بی  اختیار  از  حال  رفت  و  نقش بر زمین  شد  و  وقتی به خودش امد  روی تخت قسمت تزریقات دراز کشیده بود و نیمی از سروم نیز تزریق شده بود،  منشی لحظه ای پرده ی سفید قسمت تزریقات را کنار زد و پرسید:   خوبی؟ پری  بی انکه جوابی بدهد سرش را برگرداند و بغضش را در گلو خفه کرد،  کمی بعد منشی سر صحبت را باز کرد و گفت:  میخوای زنگ بزنم همسرت بیاد دنبالت ؟
پری بی اختیار و با لب هایی که از تشنگی خشکیده بود زمزمه کرد؛  همسر!  
لحظاتی بعد  خدمتکار صاحبخانه  یعنی  انگور با حالت شیرین عقلانه اش و لحن غیر مودبانه ای گفت؛   همسر؟ شوهرش قبرستان خوابیده ،  اخه  از داربست افتاد و مرد،  دیروز چهلمش بود،  خانم اقاا  (پیرزن صاحبخانه) مراسم ختم قران داشت و من لای خرماها  گردو گذاشتم ، حلوا رو هم خانم اقا»  درست کرد و من اخرش با قاشق روشون را خط خط انداختم ،  اخرشم که باز مث همیشه دعوام کرد و گفت ؛  من ادم نمیشم ، و بی کمالات و  بی هنرم،  چون شور بود
منشی با کمی مکث پرسید؛   شور بود؟  چی شور بود؟
انگور با ناراحتی گفت:  حلوا،  اخه جای شکر شبیه جای  نمکه،    و وقتی حلوا میپختیم ، خانم اقا  روزه  بود و به من  میگفت  بچش و ببین چطوره!؟
، من گفتم که شیرین نیست اصلا ، پرسید  چقدر  ریختی؟  گفتم  هشت تا  لیوان شکر     گفتش   بسه  دیگه  نریز  مهمان ها  مرض  قند میگیرن  از این بیشتر بریزی  .    البته  من  گفتم  همش  که  اصلا  شیرین  نشده   ولی  گفتش  تو   عقلت  کمه   تشخیص  نمیدی .  
    اصلا  میدونی چیه  خانم  پرستار!   من  بدشانسم  ، 
من هرکاری کنم  بازم اخرش  سرم شکسته ست،  بخدا
 شانس ندارم ،  کلی زحمت کشیدم،  بابت تک تک زحماتی که با سختی کشیده بودم  سر شبی بعد  مراسم ،  با من دعوا گرفت،  حتی بخاطر اینکه چرا وقتی چای اوردم توی  سینی،  هر  استکان یه شکل بود و چرا بعضی ها لیوانی بود و چرا چای  کیسه ای اوردم، چای دم نکردم، چرا چای ریخته بود توی نعلبکی ، چرا وقتی با دیس چای اومدم توی مجلس ختم ،  با پا  درب رو باز‌ کردم،‌و‌ بعدش رفتم داخل ,  با کمر درب رو هول‌ دادم بستم،‌‌  بابت‌ تک‌ تکشونمنو ‌‌ دعوا  کرد   
کلی گریه کردم،‌  بخاطر فوت مرحوم‌‌  که نه،  بخاطر اینکه خیال میکردم این دفعه راست راستکی  یکی توی مجلس نه  منو پسند‌ میکنه واسه پسرش ، ولی این‌ خانم اقا  میگفت  با کارهایی که کردم  هیچکس  محال ممکنه، ‌ دست من بده،  چه برسه به  اینکه پسرش رو‌
.
منشی لحظه ای سرش را بالا اورد و لبخندی زد و پرسید؛  خانم‌ اقا‌ دیگه کیه؟
انگور  با اشتیاق جواب داد؛   واااا  نمیشناسیش مگه؟  خانم اقا  همین  پیرزن  قد کوتاه و لاغری هست که با عصا  دو لا دولا  راه میره هااا،  همینی که خونه اش خیلی بزرگه و پنج تا اتاق ایوان جلوی باغش داره  دیگه،  چطور نمیشناسیش، تمام محله ی ضرب  میشناسنش،  من  پرستارش هستم،  البته خودمم نفهمیدم اخرش  ،  چون یکی میگه  که  من  همدم و مونس ، خانم اقام،  و  یکی میگه  ،‌  من  در  نقش خدمتکارشم  ،   یکی میگه      انگور  یعنی  من،    گماشته ست ، یکی میگه  خانم اقا‌ دستش‌ به خیره،.  قلبش‌‌ از. طلاست،نفسش حقه ،و. وجودش.‌ توی محل برکته،  خلاصه منم که بعد اتیش سوزی و سوختن تویله و خونه ام  دیگه کسی رو توی روستا نداشتم، انتظار داشتی چیکار کنم، نمیشد دستم رو جلوی هر کس و ناکسی دراز کنم،  من حواسم  بود که حواسم باشه، بعد تصمیم مهمی گرفتم، 
منشی؛  چه تصمیمی؟
انگور ؛  تصمیم گرفتم دیگه واسه زندگیم تصمیم گیری نکنم 
منشی با خنده؛  اخه چراا؟
انگور  با  لحنی یواشکی و صدایی ارام تر ؛  اخه هربار هر تصمیمی گرفتم،  دقیق یک بلای اسمانی‌  دامنگیرم شد، ‌بچه بودم،‌  تصمیم گرفتم‌ که  گهواره ی چوبی  قرمز رنگ رو از پشت بام‌ خونه ی پدری بیارم تا عروسکم‌ رو بزارم داخلش ،  اقاجانم. گفت  .واستا خودم برات  میارم،  از پله. پنجم‌ نردبان که رفت‌ بالا‌ ‌ نردبان شکست  .و‌ اقاجانم  مرد،.
بزرگتر. شدم  اولین
روزی که.رفتم مث. بقیه برم  روزمزد و باغ .ارباب سالار میشکآت میوه بچینم ،    سر صبحی توی باغ بوته های  توت فرنگی بود که  رعد برق زد و خورد به مادرم اونم مرد،   بعد این سر اخری  رو چرا نمیگی ،   تصمیم گرفتم    تویله رو  بزرگ کنم، تا  مانقولی که بچه ای رو زایید     جا داشته باشن  
منشی؛  منقولی کیه؟
  انگور  ؛  گاو مادیان کلاش ملاشی رنگم اسم منقولی بود،  بعد  همون شب  انگار فانوس افتاد و تمام زندگیم رفت روی هوا،   دود شد  ،
بعدشم گفتم با خودم که   ای  انگور   بیچاره،  ایراد نداره،  خدا خودش  بزرگه، هوآمو داره  به  مو میرسونه ولی پاره نمیکنه،   ولی خب  خودمم باس مراقب باشم  تا از چاله به چاه نیفتم .  چون  که  هیچ فریادرسی نیست،  تا به دادم برسه  ،  هییی   بی کسان کس  خدایه ،  خب  سرمم به درد اوردم،  از بس سوال پرسیدی ،  خانم اقا میگه انگور ، تو خیلی پرحرفی ، یکم بجای حرف زدن  بیشتر گوش کن،  ولی اخه وقتی‌ هیچکی حرفی نمیزنه  من بچی‌ گوش بدم، ‌ها؟ ‌بد میگم ، بگو بد میگی،  والا بخدا ،  خب خانم پرستار این مستاجر خانم اقا‌ سرومش‌‌رو هنوز  نخوردش؟ چرا اینقدر اروم  اروم  میخوره؟  مگه  تلخه؟      راستی اینو بهت نگفتم خانم اقا» که سنش.کم.بود  میمیره.  نه! خودش که نمیمیره ،  یعنی شوهرش میمیره،.
بعد.
تتهایی. بچه هاش رو  بزرگ میکنه   واسه همین  بهش میگن خانم اقا » چون هم پدر بود واسه بچه هاش ، هم خانم.     نه!  .   اشتباه گفتم،  هم پدر بود  هم مادر .   بخاطر همین بهش میگن   خانماقا  .   
لحظه ای  سکوت
انگور  زیر  چشمی نگاه میکند به تابلویی که  عکس  یک پرستار  را  به  مفهوم  سکوت ،  بتصویر  کشیده   ،  کمی  نمیگذرد که  انگور نمیتواند خنده اش  را  پنهان کند و  خطاب به  پرستار  میگوید:    ای  شیطون بلا ،  خیلی توپول  شدیاااا  
پرستار  از  بالای  عینک نگاهی  میکند  و با لحنی  جدی  میگوید؛   مگه  شما  قبلا منو  دیدی که  بتونی  تشخیص  بدی  چاق  یا  لاغر  شدم!؟
انگور با حالتی  متعجب  میپرسد؛    واااا!    مگه  آون  عکس  خودت  نیست که  قاب  کردی  به  دیوار؟  
.
آنروز گذشت و مدت تعیین شده و مجاز برای انجام سقط جنین به آخرین روز رسید. بیوه ی بخت برگشته بین دو راهی گیر کرده بود و حین بازگشت به خانه به نبش کوچه ی آشتی کنان که رسید مکث کرد او انچنان غرق در تفکر بود که برای لحظه ای از خودش پرسید ؛ من اینجا چه میکنم ؟ چرا بیهوده تمام کوچه پس کوچه های به هم گره خورده ی شهر را قدم زده ام؟ اکنون باید به کجا بروم؟ خانه ی انتهای بن بست و ان اتاق سرد و سیاه که غیبت شوهرم را یکصدا فریاد میزند و کنج نمور و افسرده ی اتاق که تمام افکار های منفی جهان را در خودش جا داده برگردم به خانه که چه کار کنم ؟ من چرا تردید میکنم؟ اکنون وقت تصمیم گیری است من بی حمایت شوهرم و در غیاب او چگونه میخواهم این فرزند را به دنیا بیاورم چگونه بزرگش کنم ؟ چگونه او را تربیت کنم چه بدهم بخورد ؟ چه بدهم بپوشد؟ من نقطه ی دایره ی فلاکت هستم و فقط نمیدانم خدا حواسش کجاست؟ شاید بهتر بود از خانه ی پدری ام قهر نمیکردم و تن به ازدواج با همان پیرمرد خرفت و طلبکار پدرم میدادم . اری ، نامادری ام خیر صلاح مرا نمیخواست که چنین راهنمایی بدی کرد . نه چرا اینچنین قضاوت ناحق میکنم . او که کف دست بو نکرده بود و نمیدانست شوهر جوان و عاشقم اینگونه جوان مرگ خواهد َشد او مرا فراری داد و قوت قلب و از ته دل میگفت که اگر با خواستگار سمج و عاشق پیشه ام فرار نکنم دیر یا زود به اصرار و تصمیم پدر معتادم به عقد پیرمرد چاق و خرفت صاحبخانه در خواهم امد ‌ خب بیراه هم نمیگفت چون همسر اولش یعنی ملک خانم هم رفتارش با من تغییر کرده بود و مانند هوو ها رفتار میکرد وگرنه چه دلیلی داشت شبانه و مخفیانه چادر روی بند رخت را با قیچی دایره دایره وار ببرد اگر قصد و غرضی نداشت پس چرا تا فهمید که قصد فرار و ازدواج با خواستگاری دیگر را دارم انچنان رفتارش با من عوض شد یادم میاید که شب اخر حتی چادرش را به همراه یک چادر سفید دیگر و کمی پول که پس اندازش بود مخفیانه اورد و داد به من جالب تر اینکه او بی دلیل از من تشکر میکرد و نامادری ام نگاهی کرد ک گفت ؛ من به ملک خانم گفتم که قصد داری بری .
بیچاره ملک خانم با ان شوهر پیر و خرفتش که بوی مشروب پیش از ورودش به حیاط خانه به مشام میرسید . این حرفها را ولش کن الان نباید وقت را تلف کنم باید تصمیم بگیرم . یا امروز یا هیچ وقت . خب پیرزن گیس سفید صاحبخانه قبل از انکه خدمتکارش یعنی انگور خّبر حاملگی ام را به او بدهد میگفت ؛
پری رخت سیاه عزا را دربیار تو هنوز هجده سال بیشتر نداری خب عمر دست خداست بیچاره شوهرت پیمانه ی عمرش پر شده بود و عمرش به دنیا نبود خب حالا هم که دنیا به اخر نرسیده دیر یا زود یه خواستگار هلال زاده و نجیب پیدا میشه و میری خونه ی بخت و دلم روشنه دخترجون . غصه واسه قصه هاس. این موهای سفیدم رو توی اسیاب سفید نکردم که هزار هزار سرنوشت و تقدیر توی عمرم دیدم تو هم یکیش‌ توکلت به بالاسری باشه اینکه گذرت به این محله و خونه افتاد تا چند صباحی رو بیای و ساکن این یه چشمه اتاق ایوان کوچیک بشی بی حکمت نبوده . خدا دوستت داره که تو رو توی این دنیای بزرگ اورد مستقیم و غریب و بی پناه اواره ی این شهر بارونی و خیس کرد تا گذرت به این محله بیفته و منو سر راهت قرار بده . منم جای مادربزرگت تو هم مثل اولاد من ‌ این انگور رو میبینی با این خول بازی هاش منو دق میده هرکاری میکنم تا یکی پیدا بشه و خواستگاریش کنه نمیشه که نمیشه ‌ تا وقتی این نفسم بالا پایین بره تو جات امن و امان ‌ نه کرایه ازت میگیرم نه هیچی در عوض تو هم بایستئ یه لطفی کنی . من خودم مکتب خونه میرفتم بچگی و سواد قرآنی دارم ولی این انگور با اینکه واسه این دوره زمانه ست ولی حتی یک کلمه هم سواد نداره میگمااا چه خوب میشه تو بهش یکم سواد خوندن نوشتن یاد بدی تا از این به بعد بشه آدعا کرد که دوزار سواد داره بلکه بختش باز بشه یا که شاید لااقل یکم عقلش درست درمون بشه .اخه تو درک نمیکنی ادم بیسواد مث ادم کور و نابیناس . این انگور ذلیل مرده هم که شیرین عقله و هربار جلوی خواستگارها کارهای وارونه انجام میده گوش هات با منه دخترجون؟ میشنوی چی میگم؟.
در حال مرور همین خاطره است که با صدای اشنایی از پشت سرش به خودش می اید و نبش کوچه لحظه ای به روبرویش نگاه میکند و با اینکه جز دیواری آجر چین و بلند چیزی نیست بی اختیار پاسخ میدهد و میگوید؛
بله ؟ جانم؟
صدای انگور و پیرزن صاحبخانه از پشت سر که میگوید :
وااای خول شده به گمونم ما پشت سرت هستیم . چرا مث مسجمه (مجسمه) اینجا واستادی؟
بیوه ی جوان بازمیگردد و پشت سرش را نگاه میکند پیرزن صاحبخانه لنگ لنگان پیش می اید و عصا به دست کنار انگور می ایستد و میپرسد ؛ چرا اینجا واستادی ؟ فکرت کجا مشغول بود دخترجون ؟
کمی این دستو ان دست کرد و گفت ؛ پیش بچه. میخوام سقط کنم .
انگور با حالت بی تدبیرانه ای وسط صحبت پرید و گفت ؛ خب باشه پس ما میریم خونه ، تو برو به کارت برس بعد بیا خونه . خب پس ما بریم.
انگاه بی انکه متوجه ی نگاه غضبناک پیرزن باشد راه افتاد و با حالت راه رفتن عجیب و متفاوتش از مقابل بیوه ی غریب و اجاره نشین گذشت و آدامسش را جوید و حین عبور از کنارش چشم غره ای هم رفت و زیر لبی و زمزمه وار برای خودش شعر خواند و گفت ؛
یه لشکر خواستگار دارم که توی راهه . یکیشون اون صورتش چون قرص ماهه . یه خواستگار دارم سمت اهواز، فرستاده دنبالم با ساز و آواز یکیشون که مردی نجیبه الان خاقان چین یکیشون اقا محمد خان قاچار

انگور اینها را زمزمه کرد و رفت و خانماقا سرش را برای انگور با تاسف تکان داد سپس نگاهش افتاد به بیوه ی غریب و یکقدمی نزدیکش شد و عصایش را این دست ان دست کرد و بازویش را گرفت و گفت ؛ اونی که بچه داده دندونشم میده اونی که دندون بده نانشم میده . تو حق نداری فرصت زندگی رو از طفل معصوم و بیگناهت بگیری . اگه این کار رو بکنی .
کمی مکث و سکوت کرد و نگاهش را به زمین دوخت و گفت ؛ بعدش باید فکر یکجای دیگه واسه اقامتت باشی .
بیوه با سراسیمگی پرسید؛ اخه خانماقا شما خودت بهم میگفتی که هنوز جوونم و رخت عزا رو در بیارم و تا شما هستی یعنی الاهی ۱۲۰ سال زنده باشی منظورم اون حرفایی هست که بهم میگفتی و اینکه من به انگور سواد خوندن نوشتن یاد بدم و در عوض شما اجاره خونه نمیگیری اژم و اینجور چیزا دیگه‌‌‌ شما میگفتی دیر یا زود بختم باز میشه و رنگ خوشبختی رو میبینم . خانماقا من روی حرفاتون خیلی امید بسته بودم به اینده و نور ایمان و امید توی سیاهی ته قلبم تابیده بود چون میدونستم خانماقا هستش و یک محله . میدونستم حرفتون حرفه ‌‌‌ میدونستم گیس سفیدتون همش از سر تجربه ست میدونستم دستتون به خیره و کلامتون از طلا پس چی شد که؟ به این زودی زدید زیر قول قرارتون .
خانم اقا دستش را با عصا ستون کرد و نگاهی به او انداخت و با عصای چوبی اش ارام به ساق پای او چند ضربه زد و گفت ؛ من سر حرفم هستم ‌ . ولی اون موقع نمیدونستیم تو یه مسافر توی راه داری و بارداری ‌ الانشم میگم که سرت رو بنداز پایین و با ما بشین پاشو بپوش بخور بخواب پاشو و زیر سقف کج و توی چهار دیواری خودت راحت باش و دندون روی جیگر بزار تا این ورق از زندگیت تموم بشه و کفن شوهرت خشک بشه تا ببینیم خدا چه حرفی واسه گفتن داره و چه تقدیری برات مقدر کرده ولی اینکه بخواهی بخاطر آینده ی خودت با خوخواهی خواست خدا رو زیر پا بزاری و بچه ات رو سقط کنی توی مرام مسلک من نبوده و نیست . کسی که از شوهرش طلاق بگیره یا که از خونه ی شوهرش فرار کنه یا که بی خیال طفل خودش بشه یا که سقط کنه یا که چشم و گوشش بجنبه و یا حتی چشم روشنی کنه و بی حیا باشه زیر سقف من جا نداره . حالا اگه شنوفتی راه بیفت بیوفت بریم دیر شد الان اذان میزنه و نمازم دیر میشه ‌ .سپس زیر لب زمزمه کرد و گفت ؛ نماز مث لیمو هست . اگه به موقع باشه شیرینه مثل نبات ولی امان از وقتی که کمی دیر بشه چنان ترش و تلخ میشه که ادم ازش هیچ لذتی نمیبره . بیوه سرجایش ایستاد و خانم اقا که چند قدم از او جلوتر رفته بود لحظه ای مکث کرد ولی پشتش را نگاه نکرد در عوض نگاهی به زمین و سایه ی کشیده ی او انداخت و دریافت که او نخواهد امد پس با کمر خمیده و چادری به کمرش پیچیده دست به عصا لنگ لنگان سمت مسجد رفت

دخترک با بغض پرسید ؛ اخه چطوری بزرگش کنم؟ من نه پول دارم نه شوهر نه پشت نه تکیه گاه نه کار نه درآمد هیچکی رو ندارم
خانماقا بازگشت و با سریع ترین سرعتی که در توانش بود به پیش او رسید دخترک از شدت بغض و اضطراب میلرزید و خانم اقا طبق معمول و از سر عادت در چنین مواقعی چند ضربه ی ارام با عصایش به ساق پای او زد تا به نحوی تنبیه اش کرده باشد انگاه ارام و بی انکه شدتی داشته باشد دستش را بالا اورد و با پشت دست لرزانش به دهان او زد و با عصبانیت و لرزه ای در صدایش گفت ؛ خفه شو دخترک بی عقل و بی شعور هی ندارم ندارم ندارم تو خدا رو داری کوری ؟ نمیبینیش؟ از اون سر دنیا دست شوهرت رو گرفتی و چشم بسته اومدید شهر غریب الان اینجایی ما رو داری چون خدا فراموشت نکرده و ما رو سر راهت قرار داد خیال کردی الکی الکی سر از خونه ی من در اوردی ؟ هیچ قانونی نیست؟ نظم هستی هرکی هرکیس؟ خیال کردی بزِ باغه؟ (یعنی دنیا بی صاحب نیست) بیا بگیر اینا رو واسه بچه ات گرفته بودیم چون نمیدونستیم پسره یا دختره قرار شده بود من پسرونه ببافم و انگور دخترانه چون اگه لیاقت میداشتی و بدنیاش می اوردی به شب چله میخوردی و سیاهه سرد زمستون بود و لباس میخواست طفل معصوم حالا که عرضه ی مادر شدن نداری پس این کامواها و میل ها هم واسه خودت بنداز دور
خانم اقا اینها را گفت و رفت‌
سرشبی بود و داخل خانه انگور مدام شعر های بی سر و ته میخواند و خانم اقا میگفت ؛ هیسسسس. زبون به دهن بگیر میخوام ببینم درب حیاط صدا میخوره یا نه؟! ‌.
انگور هم طبق همیشه از همه چیز بیخبر و سرخوش پرسید ؛ واااا مگه واز گذاشنیش؟ خب هاسا میرم میبندمش.

خانماقا ؛ انگور پس کی میخوای حرف زدن رو یاد بگیری ، واز؟ باز" باید بگی 'باز' نه اینکه 'واز' بعدشم درب رو خودم باز گذاشتم تا اگه این بیوه ی غریب برگشت صداش رو بشنوم و خیالم راحت بشه که اومده تا بعد برم بخوابم
انگور ؛ واااا یعنی چی شده؟ نکنه یهویی سرزده برگرده بیاد خونه
خانماقا : وااا خول شدی انگور؟ چی میگی ؟ مگه میشه دخترک بیچاره نیاد خونه .‌ ماجرا چیه؟ چی دست گلی اب دادی باز ؟ چرا از اول شب تا الان ده بار پرسیدی که میادش؟ نکنه بیادش؟!
موضوع چیه؟
انگور کمی این دستو ان دست کرد و گفت ؛ والا من نوک مدادم شکست و خب خودت داری میبینی که از سرشبی مشغول بافتن کاموا واسه بچه اش هستم مگه چند تا دست دارم؟ نه اینکه خیال کنی مشق هام رو ننوشته باشمااا نه! فرصت نکردم ولی واقعا مدادم نوک نداشت و از طرفی هم . خب چطور بگم اخه . والا به من بگو صد تا رخت و لباس رو بشور با کمال میل میشورم بگو اب حوض خالی کن میکنم بگو حیاط خونه و کوچه رو اب جارو بکن میکنم ولی بخدا برام سخته مشق بنویسم نمیتونم . اونم یک خط دو خط که نه!. بلکه دو صفحه از حرف 'الف' دو صفحه هم 'دال' و 'ب' هم که یک صفحه
به من گفت شب میام بهت : کیتبه میگم والا من تا حالا کسی بهم نگفته بالای چشم تو ابرو حالا این دیکبه چی هست خدا عالمه ‌‌‌. خداکنه هرچی هست خطرناک نباشه
خانم اقا : کیتبه ؟ کیتبه چیه؟
انگور : چه میدونم والا ‌. از پری پرسیدم چی هست بهم جواب داد یک نوع امتحان کبچی هست .
خانم اقا تلخندی زد و گفت : منظورت از کبچی ، کتبی بود ؟ لابد دیکته رو میگی کیتبه
انگور ؛ هاااا آباریکلا. درست گفتی همینی که گفتی بود
خانم اقا: خب تو حالا چرا رفتی یکوری روی تاقچه ی پنجره نشستئ ؟ بیا اینجا زیر نور این روشنایی و کاموات رو بباف تا یه وقت اشنباهی رد ندی .
انگور ؛ هاااا؟ چی شده؟. نه قربانت برم همینجا راحتم . اینجا نشستم تا اگر یه وقتی دیدم داره میاد این سمتی ته باغ سریع ببینمش و برم خودمو بزنم به خواب ‌ چون . هیچی اصلا
خانم اقا ؛ اخه تو چرا اینقدر تنبلی انگور مشق نوشتن هم کاری داره که ازش تفره میری ؟
انگور : این حرفا رو ولش کن بگو ببینم پس کاموا و میل کاموا های خودت چی شد چرا وقتی تنهات گذاشتم و تو اومدی مسجد نماز بخونی دیگه ساک کاموا و میل کامواها همراه نبودن؟ لابد دادی پری برات نگه داره و یادت رفت ازش پس بگیری . درست میگم . خدا کنه پری بر نگرده .‌ واستا ببینم. آگه اون رفته سقط کنه پس من واسه کی دارم لباس بچگونه میبافم ؟. هااا.
خانم اقا با تلخی جواب داد ؛ لفض منفی نده . سرت به کار خودت باشه .

انگور ؛ مگه پری نمیخواست بره سقط کنه؟ فکر کنم شب نگهش دارن فردا ّبرگرده البت واسه من توفیقی نداره چون هم تمام سرخط های حروفی که نمونه نوشته بود رو تا خط خوش خط نوشتم .‌ حتی اگه دیکته هم بخواد بگه میتونه بگه چون الان دیگه سواد دارم ولی تا حدودی ‌ . مثلا آب و بابا رو بلدم .‌ حتی 'داد ' هم بلدم . من واسه همین تا گفتش میخوام برم سقط کنم بهش گفتم خب برو مزاحمت نمیشیم ‌ . اخه قرار بود امشب دیکته بگه و من استرس دارم بخدااا اابته صبح چند تا سوال ازش پرسیدم سر ایوان و بعد از اینکه حرف 'د' رو یاد داد ولی نمیدونم چرا بدش اومد و چپ چپ نگاهم کرد اینگار نه انگار که من چهل سالمه و اون هجده سال ‌‌ برام پشت چشم تیز کرد و چشم غره زد . گفتم بهش ؛ آاو مره لوچان میزنی کولکاپیس؟
ولی نمیفهمم چرا جای اینکه از حرفم تلخ کنه یهو نیشش باز شد و خوشش اومد اخرشم ناچار شدم بهش ترجمه یاد بدم اخه حتی بلد نبود 'کولکاپیس' چیه. فکرشو کن معلوم نیست توی این مدرسه ها پس چی به اینا یاد دادن که با هجده سال سن هنوز نمیدونه کولکاپیس چیه. حتی ایشکیپیتا رو هم تا حالا نشنیده بود
بهم پرسید معنی فارسی ' کولکاپیس' و 'ایش‌کیپیتا' چیه ؟ ولی خب من گفتم بلد نیستم ‌
صدای بسته شدن درب حیاط که امد انگور هول شد با عجله و سراسیمگی رفت سمت رخت خوابش که کنار تخت خانم اقا پهن شده بود و یواشکی گفت ؛ نگی من بیدارماااا اگه پرسید بگو مریض بود و خوابید بگو اصلا سرش درد میکرد و مدادش هم نوک نداشت و دفترشم برگ نداشت و نتونست مشق هاش رو بنویسه و فردا شب املا دیکته بگه امشب تعطیله .‌ یعنی نه منظورم این هست که بگو انگور خیلی خوابش عمیقه و بیدار هم نمیتونه بشه . اگه میخواد مشق هام رو ببینه فردا شب بهتر تره ‌ . چون امشب اول ماه صفره و خوبیت نداره نمره ام صفر بشه. واسه فردا بهتر تره .
پری میاید و ارام ساک کاموا و میل هایش را بروی ایوان خانه میگذارد و سمت اتاق کوچک خود در جلوی باغ باز میگردد . خانماقا نیز از دیدن این صحنه در پشت پنجره لبخندی از سر رضایت بر چهره اَ ش مینشیند




 

که یکی از انان تنها در حد روایت و شهادت شاهدین و اطرافیان فرد مربوطه  سندیت دارد و هیچ مدرک محکم و مکتوبی از آن ماجرا در دست نیست  اما ماجرای دوم  یک حادثه ی تلخ  عجیب ولی حقیقی ست که دو سند مکتوب در بایگانی های شهربانی سابق و پزشکی قانونی به همان تاریخ در سال 1363 موجود و قابل ارایه است.   مدارک تنها بر حقیقی بودن اسم متفوی و صحت گفته های هویتی و مکانی و زمانی ماجرا  دلالت دارد  و  جزییات ماجرا بر حسب روایت از اطرافیانشان و شهادت آنان در دادگاه خانواده  رسمیت دارد.  

---

---

        قسمتهای از اثر ادبیات داستانی بنام   کلیمه  بقلم نویسنده ساختارشکن و برنده ی تندیس زرین بیست و سومین دوره مسابقات داستان نویسی خلاق واژه چین     شهروز براری صیقلانی با اختصار شین براری  بروی جلد. 

---

---

کلیمه        378صفحه 

    سایز رقعی      جلد ساده کعربایی 

ناشر     کانون شیراز فرانکفورت  2019 Jun 

                   صفحه 006  خط دوم از پاراگراف دوم 

چند روز از ورودمان به خانه ی جدید میگذشت که  خواهر کوچکم در نیمه شب گرم تابستانی 1368  از خواب برخواست و شروع به را رفتن به سمت پنجره سالن نمود  اما غیر از پدرم کسی ندانست که خواهرم در خواب در حال قدم زدن است. او به سمت پنجره رفت و در حالی که به سطح دیوار روبرو برخورد کرده بود همچنان تلاش میکرد به مسیر روبرو ادامه دهد   و پیش برود ،  او سپس در پاسخ پدر که پرسیده بود ؛  چیه دخترم کجا میخوای بری؟  گفته بود؛   من باید برم چون خوشحالم  قراره کلی آدم بمیره   

پدر  ؛ چرا قراره اونا بمیرن؟  

 خواهرم شادی با صدایی عجیب و خاص همچون پیرزنی کریع گفت:  چون خانه ها میریزند  زمین دهن باز میکنه  اونا میمیرن   

پدر؛ چرا چنین صدای مسخره ای رو در میاری  ؟   زشته 

خواهرم شاداب مجدد با همان صدا گفت؛  من که شاداب نیستم   من دخترت نیستم حمید  من سیصد و پنجاه سالمه. اسمم کلیمه ست 

پدر از اینکه او را به اسم کوچکش خطاب کرده بود و گفته بوده حمید شوکه شد و او را بیدار نمود. 

همان شب  زله 6/8 ریشتری به وقوع پیوست و حرفهای او تعبیر گشت.            این مطلب روایتی از  شنیده هاست.   حقیقی بودنش قابل اثبات نیست.  زیرا مدرک مکتوبی از آن وجود ندارد. 

---

---

HHHHCOMEHHHBACKHHHBOOKHHHH
_______
************* صفحه  pdf next   003  *************
تلفن قسمت پذیرش بیمارستان زنگ خورد  مسیول پذیرش با لحن خشک و جدی گوشی رو برداشت و گفت؛  
آسایشگاه اعصاب و روان شفا، بفرمایید.
آنسوی خط  پسربچه ای غمگین و غصه دار  با حالتی معصومانه گفت؛ 
       الو. سلام،   بابام رو کار داشتم. 
منشی با لحنی دلسوزانه پرسید ؛  شما خودت رو معرفی نمیکنی عزیز دلم.
کودک به آرامی پرسید؛  معرفی چی هستش؟ یعنی چیکار بایستی کنم؟ 
منشی؛ یعنی باید اول بگی اسمت چیه؟ و اسم پدرت چیه؟ 
کودک گفت؛  خب من  آقا  ادوین هستم. 
منشی؛ آقا ادوین  چند سالته عزیزم؟ 
_  نمیدونم باید از بابام بپرسید،  ولی قراره سال دیگه برم مدرسه ی    دانش.  آخه بابام میگه مدرسه ی سر کوچه مون خوب نیست  
منشی؛ خب آقا ادوین  حالا میتونی بهم بگی پدرت کدوم بخش بستری شده و شماره اتاقش چنده
_  چی؟ بابام که بستنی نمیشه. بابام خودش دکتره. دکتر میلانی
منشی ؛ ادوین گل و گلاب  ،  خوبی؟  چخبر؟ چیزی شده؟  بابات توی جلسه ست  اگه کاری داری به من بگو 
_ نه، میخواستم بگم که من نهارم رو خوردم    بابام پس چرا نمیاد خونه؟  من تنهایی حوصله ام سر رفت آخه 
       منشی؛ تا ساعت هفت بابات میاد خونه. 
ادوین؛ آخه من که ساعت بلد نیستم.  ساعت هفت یعنی چقدر؟ 
منشی؛ شما مشق هات رو بنویسی سریع ساعت میشه هفت
ادوین با خنده ی کودکانه و لوکنت زبان گفت؛  خخخ  خاله جون مشق دیگه چیه؟  من که هنوز  مدرسه نمیرم .   ولی بلدم تا عدد ده بگم ،،،  تازه نقاشی هم بلدم بکشم. 
منشی با لحن صمیمانه پرسید؛  
     ادوین جان  صدای جیغ و فریاد میادش  از خونه ی شماست؟ مگه تنها نیستی شما؟  نکنه درب خونه رو باز گذاشته باشی 
ادوین گفت؛  نه خاله ،  درب خونه که همیشه بازه. چون  بچه های همسایه های دیگه مستاجرن  همش  میرن داخل کوچه بازی میکنن و میان داخل.  الانم زهرا رختشور داره با  مستاجر اتاق کوچیکه ی ته حیاط که  ارمنی هستش دعوا میگیره.  چون گونی گونی کشمش آورده گذاشته ته حیاط و بعدش میریزه توی پلوپز  بعد چیکه چیکه ازشون آب میگیره  میریزه توی پلاستیک فریزر و یا   دبه ی  میفروشه.   الان زهرا رختشور داره داد میزنه میگه که همه چیز نجس شده و  به مستاجر پیرزنه ارمنی فحش میده  پیرزن ارمنی ولی دنبال لوله مسی میگرده   . 
منشی؛  ادوین جان شما یه وقت بیرون نری،   برو توی اتاق خوابت و نقاشی کن
ادوین؛   اتاق خواب نداریم که   . 
ما فقط همین اتاق و ایوان رو  داریم و اجاره کردیم  و  اتاق بغلی  یه مستاجر مهربون دیگه نشسته.   اسمش بانو مریمه.  خیلی خوشگله و مهربونه  . یه بار ازش پرسیدم که  شما مادرم هستید؟  بعددد  تعجب کرد  ازم پرسید  که مگه مادرم رو ندیدم تا حالا؟   بهش گفتم 
        ****صفحه pdf  next 004 **** 
 که نه  رفته سفر  دور.   ازم پرسید چقدر دور؟  بعد من گفتم  مثلا خارج . شایدم دورتر .    بعد خندید پرسید ؛  یعنی مثلا رفته آمریکا؟   گفتم نه اسمش رو بلد نیستم . بعد گفتم  نه  رفته کشور بهشت.     اون،  اون یعنی بانو مریم  ازم پرسید بعد که ؛  پسری یا دختر؟   من بعد خیلی یهویی  تعجب شدم  آخه خب معلومه که من  آقا هستم.   بعد بهم گفت اگه راست میگم پس اسمم چیه؟  بعددد گفتم  آقا ادوین.   بعددددش پرسید چرا پس موه هام اینقدر بلنده؟   بعددد
منشی   ؛  ادوین جون  شما مراقب خودت باش و نقاشی کن تا بابات برگرده خونه. باشه عزیز دلم.؟ 
 ادوین؛   کشیدم .     
منشی؛  چی کشیدی ادوین جون؟  
ادوین ؛ خیلی چیزا کشیدم خاله جون.  ولی فقط درخت و ماهی و پرنده و قفس رو بلد نیستم بکشم. 
منشی ؛  پس چی کشیدی عزیزم؟  
ادوین  ؛ نقاشی هامم رنگ زدم، فقط مداد رنگی هام رنگ آبی نداشت  ،  بعدش بجاش آسمون  و موج های دریا رو سبز کشیدم،     روی ابر ها  یه خونه ی بزرگ کشیدم  و روی موج دریا هم سبزه کاشتم با یه گل.  بعددد خونه اش رو یجوری کشیدم که دیگه واسه خودمون باشه و  نه حوض داشته باشه  و نه درخت بید و مجنون و حتی درب خونه هم دیگه اینجوری چوبی نباشه  و  درش  همیشه بسته باشه.  و   
       ****صفحه pdf next  005****
  ~ ایوان با ستون چوبی و پرده نداشته باشه.  و    قفس پرنده های  صاحبخونه  روی ایوان ما نباشه    .   بعدشم  زیرخونه نداشته باشه  و شلنگ آب و تشت  هم توی حیاط نباشه  تا  صغری خانم همیشه  روی یه کتل بنشینه لباس بشوره.  ایناهایی که گفتم  هیچ کدومشون نباشن  بعدددش بجاش یه دونه مامان داشته باشم  و هم بابایی و هم خودم و هم بانو مریم  داخلش جا بشه.  همین. خداحافظ
  
    ادوین منتظر شنیدن خداحافظی از طرف منشی نشد و حرفهایش را زد و قطع کرد. 
  
     چندی گذشت 
صبح جمعه بود  که  آفتاب سرد پاییزی  بروی شیشه ی رنگی پنجره های اتاق افتاد  و  قناری های درون قفس شروع به آواز کردند ،    دکتر میلانی چشمانش را به هم فشرد تا از انعکاس تابش نور خورشید  فرار کرده باشد  اما صدای پچ پچ و خنده های کودکانه ی ادوین توجه اش را جلب کرد،  نیم نگاهی به رخت خواب خالی ادوین کرد ،  صدای سوت کتری بروی اجاق کوچک و نفتی  او را از رخت خواب بلند کرد،  پرسشی شد در ناخودآگاه ذهنش مطرح ؛ 
یعنی چه کسی کتری را آب و قوری را چای تازه ریخته و دم گذاشته؟  
   از طرفی هم  نگاهش بر چهار خانه ی کوچک باک اجاق علاادین نفتی افتاد،  از آخرین باری که درونش با پیت و قیف قرضی نفت ریخته  مدتها گذشته   پس چطور  نفتش هنوز خالی نشده و پر از نفت است. با خودش گفت؛ 
نفت؟ کدوم نفت؟ آخرین بار که نفتی در پیت باقی نمونده بود .  یعنی ادوین از چه کسی رفته و نفت قرض گرفته!؟  ای کاش میتونستم یه خونه ی دربست رهن و اجاره کنم.  نگرانم غیبت من و جای خالی مادر و برادر و خواهر  باعث بشه پسرم با این جماعت هفت کچلان و رنگارنگ  اوخت بشه  و  معیار هاش و  هدف های زندگیش همگی اشتباه و سطح پایین  شکل بگیره.   تا کی میتونم توی این اتاق کوچیک زندونیش کنم!؟  بالاخره که وارد ایوان و حیاط و کوچه میشه،  بعدش کافیه با این بچه های قد و نیم قد  و  کوهلی مستاجر های دیگه  دمخور بشه  تا  شخصیتش دستخوش تضاد بشه و   دنیا رو از دیدگاه جدیدی ببینه  ،  خدای من  چه کنم!؟  
در همین افکار بود که  صدای پچ پچ و خنده های زیرکانه ی ادوین  سکوت صبحگاه را خراشید و  سایه ی قامت کوتاه ادوین  بر روی پرده ی ایوان افتاد  
  پدرش خود را به خواب زد 
   ادوین در حالیکه سعی در قورت دادن خنده اش داشت و  نگاهش شاداب و راضی از روزگار بود وارد اتاق شد،  و دستانش را در پشتش پنهان کرد ،  کاری که معمولا در مواقع پنهان کردن شیطنت هایش انجام میداد.  تا خودش را بی تقصیر و مودب نشان دهد. 
            ****صفحه df next 006 ****
  ~ ادوین با قدم های پابرچین و بیصدا به رخت خواب بازگشت و با مرور موضوع نامعلومی در افکارش  به یکباره بیصدا خنده ای زیرکانه کرد و خودش را به خواب زد.
    آن صبح موقع صبحانه خوردن   تمام حواس ادوین جای دیگری بود،   انگار شش دونگ حواسش به صداهای خارج از اتاق معطوف شده بود و با باز و بسته شدن درب اتاق مستاجر بغلی  و رفت و آمدش از اتاق به ایوان  او گوشبزنگ و نیمخیز میشد.   
پدرش از او پرسید ؛  صبح چطوری کتری رو آب ریختی؟  کی برات از چاه اب برداشت؟   
ادوین در چنین مواقعی برای پرهیز از دروغ گفتن   ساکت و بی جواب میماند و فقط زول میزد به کتری و یا پدرش. 
پدر پرسید ؛ کی بهت یاد داد  که چطوری چای دم  کنی؟ 
ادوین باز هم  ساکت ماند و اینبار زول زد به قوطی فی چای خشک   و نگاهش نادم و پشیمان بود اما کلمه ای پاسخ نداد. 
پدرش نمیخواست او را وادار به پاسخگویی کند  زیرا  دلش نمیخواست  دروغ بشنود.
  پس با سر سری پرسیدن و گذر کردن از هر پرسش به پرسش بعدی ،  ادوین را تحت فشار نمیگذاشت.   پدر پرسید؛  اگه گفتی سوال بی جواب بعدی که قراره بپرسم  چیه؟ 
ادوین با نگاهی غمناک و زیر چشمی به پدرش ،  سرش را به مفهوم تایید تکان داد و نگاهش سمت پیت خالی از نفت  نشانه رفت.  
پدرش پرسید ؛  نفت رو از کجا اوردی، و چه کسی برات داخل چراغ نفت ریخت؟  ما که قیف نداریم  چطوری نفت از پیت خالی   آن هم بدون قیف  داخل چراغ نفتی شده؟  
ادوین سرش را پایین انداخت و هیچ نگفت.  
  پدر  با خستگی های ناشی از کار زیاد  گفت؛ زنگ زده بودی دیروز به بیمارستان؟  
ادوین با لحنی آهسته گفت ؛ بله. یه خانم گوشی رو برداشت گفت با کی کار داری. بعدش گفت  بابات کدوم بخش  بیمارستان بستنی (بستری) هست. من گفتم بهش که شما  دکتری      و  اون شناختش و . همین 
چندی بعد.
              ****صفحه pdf next 007 ****
~  ادوین  از پدرش پرسید ؛   بابایی  چرا  بانو مریم  فقط تا غروب  پیشم وا میسته  و تا شما از سر کار میای  اون  روسری میزاره و  میره؟   چلا؟ 
پدرش نگاهی ااز بالای عینک کرد و درحالیکه  سرگرم  انجام  کارهای عقب افتاده اش بود گفت؛ 
یعنی زن همسایه میادش اینجا؟ 
ادوین ؛  همسایه؟  همسایه یعنی چی؟ 
پدرش ؛  یعنی اینکه خونه اش نزدیک خونه آدم باشه 
ادوین؛  آخه اون که  هرگز سایه نداره.  پس چرا بهش باید بگیم همسایه؟ 
پدر ؛  خب ایشون لطف میکنن  خب خوبه لابد چون خودش بچه ای نداره میادش اینچا و از تنهایی درت  میاره. چون من که میرسم خونه  تو دیگه تنها نیستی و واسه همینم هست که لابد  سریع میرن خونه ی خودشون. 
ادوین با لحنی کودکانه گفت؛  خونه چیه؟  اون که خونه نداره.  اون توی درز شکاف دیوار زندگی میکنه.  خونه اش اونجاست. 
پدرش گفت؛ عیبه پسرم .  اتاق و ایوان ما با اونا چسبیده به هم و دیوار مشترک داره  ممکنه صدات رو بشنوه و ناراحت بشه  . من خودم هر وقت شوهرش رو ببینم ازش تشکر میکنم که همسرش در غیاب من  میاد و بهت رسیدگی میکنه. 
           ****صفحه pdf next 008 ****
ادوین ؛  شوهر؟  کدوم شوهر؟  اون  فقط 340 سالشه  هنوز خیلی زوده تا بخواد ازدواج کنه  
پدرش  نگاهی از بالای عینک کرد و حرفهایش را جدی نگرفت. 
آقا  ادموند  ارمنی  بود  و  آنسوی محله مکانیک بود و همسایه ی انتهای باغ  بود   و فرد   آرام  و  باوقاری محسوب میشد،   او از قدیمی ترین مستاجرین آن خانه ی  بزرگ و شلوغ  بشمار می آمد.  و  آن شب بروی ایوان بود که  پدر ادوین با او همکلام شد و از همسرش بخاطر آنکه مراقب ادوین بوده تشکر کرد ولی.
آقا  ادموند  با لحنی  خاص  و متعجب گفت؛  شوخیت گرفته آقای دکتر؟  کدوم همسر؟  من که عضب اوقلی و مجردم.  بزرگم   زندگی میکنم 
    چندی گذشت. 
پدر ؛  ادوین جان پسرم این نقاشی های عجیب چیه که میکشی؟  چرا تناسب اندام رو رعایت نمیکنی؟ 
ادوین ؛ تصاحب قندان چی هست اصلا؟  
پدرش؛   تناسب اندام. یعنی  که چرا خودت رو سه سانت کشیدی  منو شش سانت ولی این سومی که نمیدونم کیه رو یک وجب کشیدی. چرا چشماش رو عمودی کشیدی؟  اینا چیه !؟. گیس موهاش رو کشیدی؟ چرا دهانش اندازه قد خودت بازه؟ مگه دایناسور کشیدی؟ 
ادوین  نه باباجون.  عیبه،  گناه داره،  الان اگه بشنوه ناراحت میشه  دلش میشکنه.  اون وقتی میخنده دهانش از اینی که کشیدم بیشتر هم باز میشه.  
پدر؛  منظورت کیه پسرم؟ 
ادوین؛  خب معلومه دیگه.  کلیمه خاتون هستش دیگه.  
پدر؛ کلیمه خاتون؟ مستاجر جدیده؟ 
ادوین؛  نه بابا جون.    رفیق  مریم بانو هستش  و  توی  چاه  زندگی  میکنه      با  مریم بانو  خیلی  فرق داره.  خیلی  جیغ جیغو هستش  خیلی پیره  هزار و هفت سال داره.  هرگز غذا نخورده، عین مریم بانو.   بجای غذا  فقط عطرش میکنه.   از  سوزن و سنجاق قفلی بدش میاد.  از  اینکه آب کتری رو بریزیم توی حیاط بدش میاد.  از طلا خوشش میاد    یادت هست  به من گفته بودی که چرا وسایل خونه رو پنهان میکنم؟   اونا که کار من نبودش    کار کلیمه خاتون بود     به من گفته شب چهارشنبه سوری اگه برم توی دهانه ی چاه و صدا کنم بگم چهارشنبه خاتون   چهارشنبه خاتون  اون  میادش و جیغ میکشه  اگه نترسم   هرچی آرزو کنم  برام تعبیر میکنه.   
اما من که 
   **** صفحه pdf next  011  **** 
~ اصلا نمیدونم آرزو چی هستش .   بعدش  گفتم که آرزو  هنوز  ندارم   یعنی شاید بعدا  بلد بشم  که  آرزو چیه    ولی فعلا  نمیشه.  بعدش  بین مریم بانو  و کلیمه  خاتون  دعوا شد
پدر؛  چرا دعوا شد؟  اینا کی هستن.  کجا هستن؟  تو دیگه بزرگ شدی،   'دست از  خیال پرددازی بردار.  اول گفتی  دوست همن    الان میگی  با هم دعوا  گرفتن'.
ادوین؛  واسه این دعواشون شد که  مریم بانو  گفتش که  این هنوز بچه ست ،  منو داشت میگفتش  بعددد   بعددددد
پدر؛  خب
ادوین؛  بعددد گفتش بهش  که؛   میخوای بلایی که سر اون طفل معصوم  نیلیا  آوردی رو سرش بیاری.  بعد  خاتون گفت که  فقط آرزوی نیلیا  رو  تعبیر کرده .
پدر؛  خب.
ادوین؛   بعدددد. بعددددش ولی مریم بانو گفتش که  اون بچه  آرزو کرده بود که  دوباره  بتونه  مامان بزرگش رو  ببینه   و چون مامان بزرگش مرده بود   تو  اون بچه رو هم کشتیش و رفتش پیش مامان بزرگش. بعددد بعد.  خاتون گفت که نه  دروغه   اون نیلیا  یعنی اون بچه  لحظه ی عبور شهاب سنگ توی آسمون شب  هول شده بود و این آرزو رو کرده بود.    بعدددد بانو گفتش که  دروغه  چون آسمون ابری بود .      بعدش خاتون گفت که  لحظه ی آرزو کردنش  مرغ امین داشته بالای سرش پرواز میکرده و آرزوش رو تعبیر کرده و خلاصه دعوا  شدهمین
     *****صفحه 012 pdf  next *****

پدر تمام حرفهای پسرک را زاده ی تخیلاتش دانست و او را کمی سرزنش کرد که دست از خیالبافی بردارد و مراقب  باشد که مبادا مرز باریک  بین خیالبافی و دروغگویی را اشتباه بگیرد  زیرا مرز باریک و  تفاوتش  کمرنگ و شباهتش بسیار. 
    چند روزی گذشت 
    تلفن زنگ خورد و منشی در قسمت پذیرش بیمارستان شفا جواب داد ؛ 
 بیمارستان اعصاب و روان شفا بفرمایید. الو. الو  الو.
_ سلام من مدرسه نمیرم   ولی میام همیشه اونجا.  طوطی رو  خوردم 
منشی که صدای ادوین را شناخته بود  با کمی شک و تردید و تعجب از لحن خشن کودک ،  گفت؛  الو؟  تو پسر کوچولوی دکتر مولایی هستی   درست گفتم   نه!   اسمت چی بودش!   اها  یادم اومد  اسمت ادوین بود. ادوین جان شمایی؟  
  لحن صدای گوینده در آنسوی خط  بطرز عجیبی تغییر کرده و زشت و آزار دهنده میشود و ادوین ؛  نه،  من دیگه ادوین نیستم،  ادوین برگشت سمت برکه ی نور،  پیش خداست و پیش مادرش.  الان فقط دارم یاد میگیرم با جسم بی روح این ادمیزاد  چطوری استفاده.   .  (گوشی از دستش می افتد و صدای ضربه زدن به دیوار شنیده میشود و کلماتی بی ارتباط و بی معنا نیز  از جانب منشی شنیده میشود)    طوطی،،، میخ،،،،، بکوبم دیوار،،،، شکافش بسته نشه،،،، با این جسد آدمیزاد که بدرد نخوره هیچ سودی نداره،،،  تنگه دهنش کم باز میشه چه فایده ای داره این کالبد .  بهره.  کارهایی انجام میشه داد.   تو کی هستی؟ این چه جایی هست که این کالبد آدمیزاد  اومده و تماس گرفته؟  
****  صفحه بعد pdf  next  013  ****
    منشی از تغییر لحن و تُن صدا و  غیر انسانی بودنش شوکه شد و با صدایی لرزان پرسید؛  
  خانم شما کی هستی؟ پیش پسر بچه ی آقای میلانی چه میکنید؟ این چه حرفای نسنجیده ای هست که جلوی اون بچه به زبان میارید،   بچه میترسه. زشته خانم شما از صداتون معلومه که سن و سال بالایی دارید   از گیس سفیدتون خجالت بکشید   
ادوین با تغیر لحنی به یکباره گفت؛ خاله جون  من که گیس سفید ندارم. یعنی داشتم  اما الان که توی کالبد این بچه ی آدمیزاد  حلول کردم  دیگه  ظاهرم مث این بچه ی آدمیزاد  شده ،  اینجا هم برام جا تنگه   یک هفته ای بیشتر نمیمونم.  و  ولش میکنم تا  ببرن قبرش کنن.
منشی تلفن را قطع و موضوع را با پدر ادوین یعنی دکتر میلانی در میان گذاشت.  و  دکتر میلانی تصور کرد که لابد باز پسر بچه اش در خیالبافی زیاده روی کرده  و گفت؛ 
شب حتما دعواش میکنم و ازش میخوام که فردا تماس بگیره و ازتون عذرخواهی کنه. خب بچه ست دیگه.  شما ببخشید.  خب مادر هم که بالاسرش نیست  خواهر برادر هم که نداره ،   خونه ست و حوصله اش سر میره و چنین کارای عجیبی میکنه.  ببخشید تورو خدا    

منشی در حالیکه رنگ به رخصارش نبود  گفت؛ 
      نه  آقای دکتر    ، شما بد متوجه منظورم شدید،  اصلا شیطنت و بازیگوشی نبود ،  من فرق و تفاوت صدای حقیقی یه پیرزن کریع رو تشخیص میدم  اما این اصلا آدمیزاد نبودش که.، من مطمینم که لحظاتی گوشی دست شخص دیگری بود و حرفهای نامربوطی میزد.   
میلانی ؛  لابد مادربزرگ آقا تقی بود.  اونا مستاجرهای ته خانه هستن. .   شما نگران نباشید.
منشی کمی فکر کرد و پرسید؛  آقای دکتر،  شما طوطی دارید؟ 
دکتر ؛  نه، ولی همسایه مون داره،  اغلب اوقات قفس پرنده هاش رو میزاره روی ایوان ما.  

**** صفحه بعد 014 next  2page    pdf file  Book   **** 
چند ساعت بعد
دکترمیلانی روانه ی خانه میشود،   ابتدای امر  پرهای طوطی را میبیند که  روی ایوان پخش شده،  و طوطی بی آنکه سر داشته باشد   گوشه ای افتاده،    او وارد اتاق شد  ،  ادوین را در حالت نامعمولی دید ،  گویی تلاش کرده بود که  با سرش انقدر به دیوار ضربه بزند تا یک میخ پولادین را تا ته وارد دیوار کند،   سرش سوراخ  و در عین ناباوری خون کمی بروی پیشانیش بود که ه شده بود،   ادوین صدای پدرش را نمیشنید  و  پیدر پی با پیشانی به میخ ضربه میزد،    میلانی نتوانست جلویش را بگیرد  زیرا  قدرت و نیروی عظیمی به کودکش بخشیده شده بود  انقدر که با یک ضربه ی دست به صورت پدرش سبب در رفتن فک صورتش  شده و  او را به سمت دیگر اتاق پرت کرده بود. 

همان شب  جسد کودک  را  به سردخانه  بردند.   

شواهد ثبت شده و  مستندات مکتوبی از این حادثه موجود است که در دو سازمان متفاوت بایگانی شده

برگه ی پزشکی قانونی  با شماره ثبت مرگ به گواهی فوت صادره از  دکتر  احمد وندیانی   پزشک عمومی  به سریال 5480/0942  گواه مرگ کودک به دلیل شوک و وحشت ناگهانی و ایست قلبی اش  را گواه میدهد  و همچنین  ضربات سر کودک به میخ پولادین پس از فوت او صورت گرفته  زیرا  با تمام صدماتی که ناشی شده اما  هیچگونه خونریزی ایجاد نگرده  زیرا  قلب او کار نمیکرده و خون در رگهایش جریان نداشته.   

گفتنی ست که دکتر میلانی  سالها  به اتهام  قتل کودک خود  و  بی احترامی به جسد کودک  مورد  اتهام و محکوم گشت  اما نهایتن به دلیل  سکته ی مغزی در زندان شهربانی سابق  جان به جان آفرین تسلیم کرد.    

تمامی همسایگان گواهی داده بودند که  دکتر میلانی ساعت ده شب به خانه بازگشته  و دکتر  مرگ کودک را ساعت شش غروب  تعیین کرده    اما بدلیل عدم ثبت ورود خروج دکتر در بیمارستان  هیچ مدرک مستندی موجود نبوده  از طرفی هم  دکتر میلانی  دچار شوک شده بوده و طی جلسات دادگاه  تماما  هزیانگویی میکرده.  

    قاضی دادگاه جنایی  آقای  محمد اسدالله  اسلامدوست  کیژده ای  نام داشته  و  آخرین سال قضاوت خود را سپری مینموده.    

ادعای منشی و متصدی  بیمارستان  در جلسات ثبت شد و تنها  مرجع و منبع این مطلب بود.  زیرا  ماجرا تنها بر پایه  دو تماس تلفنی  کودک با  منشی   نوشته شد.  

توجه ؛  برخی جزییات در مکالمه ی اول  که راجع به  نقاشی بوده   تماما ساختگی  و برای  خلاقیت بخشی به فضای داستان افزوده شده است.   

        شین براری   در کتاب کمینگه حادثه   چهارده اپیزود دارد که این مطالب از آنجا  کپی و بازنشر شده است.    

 

   نویسنده؛ شهروز براری صیقلانی 
            
     نام اثر    ؛   دستی  بجای شوهر 
 
  اپیزود     episode1  
   جبر جنوب  |  خودسوزی طالع شوم     

مکان  _  ایران  _ جنوب  _  بوشهر  _ عسلویه،  در پاسگاه بین شهری  و مقر  پلیس راه  _ ایست بازرسی 
   زمان  ؛  به  وقت بی خبری،  و طی برهه ی زجر کشی از جبر دو سالانه ی خدمت وظیفه سربازی .  

از ناکجای افکارم نمیدانم چرا باوری عجیب در من نقش بسته است ،  نمیدانم شایدم که من کمی دیوانه ام،  شاید هم شما نیز در افکارتان مثل باشید،   و برای هر واژه ای  تصویری ذهنی  بسازید. تصویری که غریزی در ذهنم نقش میبندد  و  شکل شمایلی عجیب و بی ربط  در ذهن من  رسم میشود و اکثرا هیچ ربطی به مفهوم آن واژه ندارد.  مثلا  طی زندگی بیست ساله ی خودم  همواره   از شنیدن کلمه ی    "صبحگاه"  به یاد  املاء و دیکته  می افتادم و از  شنیدن  واژه ی "دوشنبه"  به یاد معلم بهداشت و رفتار های وسواسگونه  می افتم.   از شنیدن  کلمه ؛  زخم"  به یاد  واژه ی  فرد و مفرد می افتادم.   
از شنیدن  کلمه ی  " عشق"  به یاد  تابلو عکس منظره ای می افتادم که در آن دو طاووس زیبا در یک باغ خوش آب و رنگ  مشغول  خودنمایی بودند.   از شنیدن کلمه ی    دوا" یا  دارو   به یاد  مزه ی تلخ لیمو  می افتادم.     این سالها که  بزرگ شده ام  دیگر مثل کودکی نیستم   ولی باز گهگاه برخی کلمات و یا اسم شهر ها  مرا به یاد چیز های بی ربطی می اندازد  مثلا  از شنیدن اسم  شهر  قم  به یاد آب میوه غروشی می افتم  و از شنیدن  اسم  دربند'  به یاد کاهوی سینزده بدر  می افتم  و از شنیدن اسم شهر مشهد به یاد  تصویر مردی دستفروش می افتم که چند قالیچه ی کوچک پادری  را مانند  قاب عکس در بغل نگه داشته و آنان را بیش از حد ارزان میفروشد و آن مرد اصلیتی افغان تبار دارد.  

 اکنون نیز  مشغول سپری کردن خدمت سربازی هستم و از لحظه ای که فهمیدم برای انجام خدمت سربازی  به جنوب و عسلویه اعزام شوم   ناخودآگاه تصویری از عسلویه در من نقش،بست که آنرا میتوانم به زن میانسال با چهره ی سنتی ن ایرانی مجسم کنم که آبروی نازک و پیوسته ای دارند که بیش از حد  بلند و کمان برداشته و گوشه ی لب شان خال کوچکی دارد و سراسر پیچیده در حجابی  بومی ست    و به قلیان  و زغال نیمه بورش، میدمد و فوت میکند تا بلکه جان بگیرد.   اما  از لحظه ی اعزامم پس از گذراندن  دوره ی آموزشی  و ورود به  این شهر لعنتی ،     تمام محاسبات و  تصاویر ذهنی ام  بر هم  ریخت   و  اکنون این شهر را میتوانم به  بانوی آشفته حال و پریشان خاطر  اشاره کنم  که گویی  شال و چادرش آغشته بر نفت و روغنی سیاه  آتش گرفته و او میدود در صحرا و آتش زبانه میکشد  و شعه ور تر میشود    صدای زوزه ای پیچیده بر  باد سرکش و کوهلی  این شیون و زجه را تا کیلومتر ها دورتر  می آورد  و حتی اکنون و در حاشیه ی شهر   و این ایست بازرسی  میتوان  صدایش را شنید.  این احمقانه است  و شاید من احمقم  . اما   اینها  حقایقی از افکارم است    گاه برای  رهایی از  این افکار  خودم را سرگرم  با سگ پلیس میکنم.  اینجا  غیر از سگ    کسی قدرت  یافتن مکان جاسازی شده ی محموله های مخدر قاچاق را ندارد     .
صدای زوزه می آید. زوزه سگ با گرگ فرق دارد. این را زن گفته بود. شب ها صدای زوزه سگ، تمام عسلویه را پر می کند. سگی که با تن سوخته اش در کوه ها می دود و زوزه می کشد. حالا، گاهی فکر می کنم صدای سگ سوخته شبیه زن است. زنی که شب ها در آتش می سوزد. زنی که با دست های سوخته اش مرا می خواند.
روز اول بود فرمانده ما را برد پشت تپه و گفت به سنگ ها نگاه کنیم. برای هر کس سنگی را نشان کرد و گفت پاس سنگ بدهید. جیب هایمان را خالی کرده بود. باید زیر آفتاب داغ می ایستادیم. بی سیگار انگار روز تمام نمی شد. شعله ها، در نور روز دیده نمی شدند. اما گرمایشان، مثل باد داغی که از شیشه ماشین بزند داخل پوست را می کند. فرمانده رفته بود و ما به تک تک سنگ ها فحش می دادیم. سه نفر بودیم. یک سنگ را نشان می کردیم و می بستیمش به فحش.
شب یکی آمد دنبالمان گفت سرگرد کارمان دارد. از روز تنها شعله بی رمقی مانده بود؛ که مثل خون کوه ها را می شست. چشم هایم چیزی نمی دید. سنگ های صیقل خورده زیر آفتاب کورم کرده بودند. فرمانده جلویمان ایستاد و تمام فحش هایی را که رو به سنگ ها ما به او داده بودیم، برایمان تکرار کرد. گفت اینجا که هستیم باید سگ باشیم، سگ پاسبانی که شب تا صبح، صبح تا شب می نشیند و به رفتن و آمدن مردم زل می زند.

•     گفت فردا هم کارتان همین است تا وقتی که سگ بشوید. همه ما سگش بودیم. حتی وقتی جسیکا را آوردند. ماشین های شب شلوغ تر بودند. ماشین هایی که از بندر می آمدند با خودشان جنس داشتند. گاهی می فهمیدیم و گاهی از زیر دستمان در می رفتند. فرمانده گفته بود کاری به کارم نداشته باشند. حتی گاهی می گفت: تو نمی خواد پاس بایستی. انگار از اول حس کرده بود. می دید که نمی توانم نصف شب زن و بچه مردم را بریزم پایین. یا زل بزنم به صورت مردی که تمام دستش را خالکوبی کرده. یا پیرمردی که جمع شده روی ساکش. نمی توانستم.

پشت کانکس روی تکه سنگ ها می نشستم و زل می زدم به آتش که مدام شکل تازه ای به خود می گرفت. هیچ وقت بیشتر از سه چهار شکلش به خاطرم نمی ماند. 
بیشتر از همه شکل زن داشت؛ زنی که در آتش می سوخت. زنی که آتش دست هایش را به سویم می گرفت و صدایم می کرد. می گفتند باید عادت کنی. عادت می کردم، به اینکه چشم بدوزم به شرجی و باد داغی که خط می انداخت روی خاک. باد شرجی اینجا خوب است. باد شرجی یعنی اینکه هوا مثل خاک اره، چوب ریه هایم را نمی سوزاند. باد شرجی یعنی قرار نیست خاک مثل پرزهای شب به چشم هایم فرو برود. همه می خواستند پاس شب بایستند. روز نمی شد آفتاب داغ بوشهر را تحمل کرد. شرجی می چسبید به تن. عرق فرو می رفت توی چشم ها. نجف می گفت: این ها دردشان چیز دیگریست. بعد برایم از چند نفری گفت که از پاس شب خانه خریده بودند و وضعشان زیر رو شده بود. شب اما برای من معنای دیگری داشت. برای من شب مثل سگ بود مثل جسیکا. تنش نرم بود. روز های اول بی قراری می کرد. هوای اینجا به تنش نمی ساخت. از همه نفرت داشت. طول کشید تا اخت شود. شب ها می بردمش پشت تپه دنبال موش های صحرایی می دوید. گاهی وقت ها به شعله ها پارس می کرد وقتی شعله ها یک دفعه گپ می کردند صدای پارسش بلند می شد. از ترس بود یا نفرت نمی دانم. هیچ کس چیزی نگفت، وقتی من صاحبش شدم. انگار خودش مرا انتخاب کرده بود. به بقیه محل نمی گذاشت. می نشست کنارم؛ با هم خیره می شدیم، به سیاهی غلیظ شب. گاهی می بردمش که ماشین ها را بو بکشد، اما بیشتر وقت ها کاری به کارش نداشتند. روزهای اولش، مثل روزهای اول خودم بود. سخت می گذشت. ترسیده بود. نمی خواست کسی نزدیکش شود. سرگرد پرونده ام را که دید پرسید چرا معافت نکرده اند؟ مجبور شدم، پرونده ام را نشانش بدهم. با همه این اتفاق هایی که افتاده، دیگر نمی توانستم تحمل کنم. صدای زن با صدای سگ یکی می شد. با صدای حمیرا یکی می شد. با کابوس هایم یکی می شد. از همان شب اول قبل از آنکه زن را بگیریم دلم می خواست بگویم. شب خسته ای بود. نشسته بودم روی یکی از تایرها و جسیکا خوابیده بود زیر پایم. صدایمان زدند. اتوبوس ایستاده بود و مسافر ها به خط شده بودند. مسافر های گیج و خواب آلود. مردهایی که از برگشتن دمغ بودند یک هفته، ده روزشان گذشته بود و حالا کلافه بودند. فرمانده هم سرحال نبود. چشمش می پرید. وقتی سردرد می گرفت، عصبی و کلافه می شد. وقتی می دیدیم یک انگشت را گذاشته زیر چشمش، می فهمیدیم که سردردهایش شروع شده و نباید دم پرش باشیم. ماشین را هم انگار به خاطر همین نگه داشته بود.
روزی که می خواستم بیایم گفتند شانس آوردی. آن روزها نفهمیدم چه می گویند. فکر می کردم جای آرامی است وسط بر بیابان. می نشینم و سیگار می کشم و چشم می دوزم به این تاریکی که با شعله ها تا صبح می رقصد. فراموش می کنم. اما صداها صدای پارس شبانه این سگ نمی گذارد. صدای قدم های زنی که جایی در میان کوه ها می دود نمی گذارد. صدای مویه هایش خوابم را به هم می ریزد. انگار گریه هایش در خواب و بیداری دنبالم می آید و بوی سوختن تنی راه گلویم را می بندد.
نشسته بودم و با جسیکا زل زده بودیم به شهری از جنس لوله های براق، از جنس چراغ های روشن که مثل فلس های ماهی زیر نور برق می زد. کارگر ها همه اینجا پیاده می شدند. رو به روی کانکس گشت. جادوی چراغ ها و آتش، هیبت لوله ها و ساختمان ها هیچ وقت تمام نمی شد. با خودم فکر می کردم همینجاست جایی که این همه سال آواره اش بوده ام. جایی که باید باشم و پناه بگیرم. می خواستم تمام که شد بمانم. بمانم و غرق بشوم در نور. دیگر فرقی نمی کرد از من چه می خواهند. همین که بنشینم و خیره بشوم به آتش بی مرگی که مدام شکل عوض می کند، انگار هزار بار زندگی کرده ام. اما حالا با این همه تن سوخته که توی سرم زندگی می کنند. انگار عسلویه دیگر عسلویه نیست.
ته دلم چیزی می گفت که امشب از آن شب هاست. شب هایی که انتظار اتفاقی را می کشی. سرگرد که صدایمان زد مطمئن شدم اتفاقی می افتد. زیر گوشم گفت: خوب بگردش، بی شرف خیلی پر رو شده.
لج کرده بود. حتما راننده چیزی گفته بود و گرنه ماشین های خروجی را نمی گشت. فوقش یکی را می فرستاد چراغ بیاندازد و برگردد. جسیکا رفت بالا. ماشین را گشتیم. جسیکا خوشش می آمد، سرک بکشد گوشه و کنار ماشین. گاهی وقت ها می پرید روی بوفه بعد می دوید تا صندلی راننده. باید قلاده اش را می گرفتم به زور می کشیدمش پایین. اما این بار فرق داشت. بی صدا دوری زد و بعد انگار ردی را گرفته باشد، آمد پایین. آدم ها را دوست نداشت به زور باید می کشیدمش تا کسی را بو کند. چراغ زدم که یعنی خبری نیست. سرگرد راننده را کشید گوشه ای و شروع کردند به پچ پچ کردن. جسی خودش رفته بود سراغ مسافرها. چمدان های مسافرها را جلوی پایشان بو می کشید. قلاده اش را کشیدم و گفتم: چه مرگت شده امشب. مسافرها خودشان را جمع کردند. زن ها پشت شوهر هایشان پناه گرفتند. نگاه ترس خورده شان به من بود. نمی دانستند چقدر دلم می خواهد جای یکی از این شوهرها باشم و شب سرم را بگذارم کنار موهای خنک زنی و غرق بشوم در عطر آشنای تنش.
پیرمردی گفت: بی ناموس، زندگیمون رو نجس کرد.
نجف پشت سرم بود. نمی دانم چه کرد که پیرمرد خودش را جمع و جور کرد و دیگر چیزی نگفت. اما صدای نک و نال از جمعیت بلند شد.
-         نصف شب زا به راهمون کردن.
-         آب دهنش ریخت تو پلاستیک غذا ها کثافت.
زنی بچه اش را بیشتر پیچید. چشم هایش مثل گرگ برق می زد.
-         این بچه خوابه الان بیدار می شه، می ترسه. 
جسی برایش مهم نبود. این صداها، برایش شبیه شعله هایی بودند که در دور تکان می خوردند. اما هر صدا مثل میخ به تن من فرو می رفت. آدم بودم. نمی خواستم اینجا باشم اما بودم و قلاده جسی هم در دست هایم بود. نجف مثل شمر پشت سرم ایستاده بود. یعنی اینکه اگر شل بگیری؛ گزارشش فردا صبح زیر دست سرگرد است. جسی پارس می کرد. می خواست خودش را از دست من در بیاورد. سابقه نداشت این همه بی تاب باشد. فکر کردم حتما بوی تریاک دیوانه اش کرده. اما بارهای قبل این طور نبود، صاف می رفت سراغ اصل کاری، غره ای می رفت و با دندانش جایی را گاز می گرفت. اما این بار زوزه های خفیفی می کشید. حالش را انگار زن بهتر می فهمید.
گفت: خودتان بگویید یک زن با دست سوخته توی چمدانش کجا را دارد برود؟
برده بودیمش توی اتاقک بی سیم. جسی دور کانکس می گشت و زوزه می کشید. یک سره زوزه می کشید. هول برمان داشته بود. دست سوخته مثل رگه ای از درد به جانمان دویده بود. هیچ کس جرات نمی کرد چشم بیاندازد به دست سوخته ای که گوشتش چسبیده بود به پلاستیک و هوا را پر کرده بود از بوی استفراغ.
زن می دانست، مقاومتی نکرد. پیش از آنکه ما چیزی بگویم چمدان را باز کرد. جسی با پنجه هایش لباس ها را ریخت بیرون. پلاستیک را کشید. در تاریکی نمی دیدم چی را به دندان گرفته. مدام زوزه می کشید. بعد مثل کسی که غش کرده باشد افتاد روی زمین. زن هم کنارش نشست و شروع کرد به مویه کردن. سرگرد خیره شده بود به من. انگار میان این وانفسا من می توانستم کاری کنم. از صدای زوزه های جسیکا و مویه های زن دلم ریش شده بود. نجف زن را هول داد نشست کنار جسیکا. رو به سگ اما به زن گفت: چکارش کردی این زبون بسته رو. سگ پدر چی تو چمدونه؟ پلاستیک را برداشت. من نگاهم به جسی بود که تنش رعشه گرفته بود. زمان کند می گذشت. نور چراغ قوه نجف بین جسیکا و پلاستیک جا عوض می کرد. انگار سرب داغ دست گرفته باشد پرتش کرد و داد زد : دست آدمه. 
   کابوس بدی بود که تمام نمی شد. دهنم خشک شده بود و نفسم بالا نمی آمد. زیر آب نفس می کشیدم. همه چیز کند می گذشت. انقدر کند که فکر می کردم هیچ وقت تمام نمی شود. یادم نمی آید کی جسی را داد بغل من. از همان شب جسی دیگر سگ نبود. کانکس بوی عفونت می داد. سرگرد مدام شماره می گرفت. اما هیچ خطی جواب نمی داد. شرجی مثل موریانه سیم ها را خورده بود. ما مانده بودیم و زن. باید کاری می کردیم و گرنه تا صبح باید زل می زدیم به استخوان های مچاله شده ای که روزی دست آدم بوده است. زن سر تا پا سیاه پوشیده بود. نحیف بود. موهای کوتاهش از زیر چادر سیاه بندری اش بیرون زده بود. چشم هایش را هاله ای سیاه پوشانده بود اما مردمک ها وقتی به کسی نگاه می کرد برق میزد. سرگرد کشیدم کنار. 
گفت: همشهریته. زبونشو می فهمی . ببین چی ازش در میاری!
از پنجره دیدم که روی میز خم شده. نمی دانستم چه کار می کند.
گفتم : جسی کجاست ؟
گفت: ما بش می رسیم. تو اینو بپا. به بقیه نمی تونم اعتماد کنم.
گفتم: نمی تونم. پلاستیک رو ببرین بیرون.
گفت: کجا ببرم نصف شبی؟ صبح با هم می فرستمشون.
برگشتم داخل. انگار نخی نامرئی از پرزهای خانه عنکبوت در هوا معلق بود. دست کشیدم روی صورت عرق کرده ام. دستش را گذاشته بود روی پلاستیک و استخوان ها را نوازش می کرد. حال زائری را داشت که زیارتش تمام نشده بیرونش کرده باشند. در را محکم بستم. خواستم صدای در سکوت را بشکند. صدای در زن را از حال خودش بیرون آورد. نگاهم کرد. در نگاهش نه ترس بود، نه نفرت، نه هیچ حس دیگری فقط نگاهم کرد.
گفت: تموم شد ؟
گفتم: چیزی شروع نشده که حالا بخواد تموم بشه. این دست چیه؟ بهت کاغذ می دم همه چی رو بنویس.
گفت: سگه. چش شد؟
گفتم: خوب می شه.
جسی کجا بود؟ چکارش کرده بودند؟ بوی عفونت می زد زیر دماغم. جلوی عق زدنم را گرفته بودم.
پرسیدم: می تونی بنویسی؟ سواد داری؟
کاغذ را گذاشتم رو به رویش. به کاغذ نگاه کرد و به من. توی دلم می گفتم تمامش کن. یه چیزی بنویس بزار تموم بشه. انگار می خواست مرا نگه دارد. فقط نگاهم می کرد.
پرسیدم: اسم؟
پلاستیک را باز کرد. موج بو، نو شد. قبل از ‌آنکه بگویم باز نکن، باز کرده بود. بوی سوختگی گوشت می آمد. دستش را روی دست سوخته کشید و تلاش کرد از لای انگشت ها چیزی را بیرون بکشد.
گفت: می تونی این انگشترو در بیاری؟ حلقشه. نگینش فیروزه بود. خودش فیروزه دوست داشت. می گفت هم اسم توئه. 
گفتم: باهات نسبت داره ؟ بلند شدم که پنجره را باز کنم.
صدای زوزه می آمد. کسی از بیرون داد زد: جسی  ولش کن. ولش کن. خبری شده بود. چکارش کرده بودند؟ زدم بیرون. جسی دست نجف را گرفته بود. دهانش کف کرده بود. با حرص دندان ها را فشار می داد. خون بود که از بازوی نجف شتک می زد بیرون. دستم را گذاشتم لای دندان هایش. گفتم: بگیر، منو بگیر. ولش کرد. خودش را کشید کنار، زوزه زد و نشست زمین. رو به نجف داد کشیدم چکارش کردی؟ دیدم دستش را گرفته و به خودش می پیچد. قلاده جسی را گرفتم بی صدا دنبالم آمد. بردمش توی کانکس. زن بلند شد و رفت سمت جسیکا. دستش را گذاشت روی سرش گفت: هرچی بگم می نویسی؟ لیوان آب را ریختم روی پوزه جسیکا خون ها در آب حل شدند و خونآبه شره کرد کف کانکس.
زن گفت: بنویس، این که می بینی دستشه، تنش هنوز اونجاست. سردخونه. سه روز رو زمین بوده تا کس و کارش بیان. تنش رو که نشونم دادن همین جور بود. سوخته، تیکه تیکه، جسدش رو دادن که برگردونم. کجا برگردونم؟ به کی بگم؟ آتیشش زدن. اون ها سوزوندنش. یا قمر بنی هاشم اینجا کجا بود آمدی مرد؟
حرف هایش با بغض قاطی می شد، نمی فهمیدم چه می گوید. فحش می داد، مویه می کرد. بی بی را قسم می داد که ریشه شان را بسوزاند. جسی خودش را کشید سمت زن. خم شد تا زن سرش را توی دست بگیرد.
گفت: اتش سرخ این دکل ها خودش داد می زنه که این شهر شومه! تنش افتاده بود روی تخت، سوخته ی سوخته. نمی گذاشتند پارچه رویش رو پس بزنم. ملافه چرک چرک بود. ریش ریش، تو رو قران بزار ببرمش.
سرگرد در را باز کرد، نیامد داخل. اشاره کرد که بیایم بیرون. پرسید: چی فهمیدم؟
سیگاری که گرفته بود طرفم را روشن کردم. تشنه ام بود. گلویم می سوخت.
گفتم: کس و کارشه، نمی دونم چی شده. همش قسم می ده و نفرین می کنه. نجف خوبه ؟
سرگرد تفی انداخت روی زمین. گفت: دستشو بستیم. می خواست ببندتش به میله نذاشت. دستشو گرفت. دست کیه؟ چیزی نگفت؟ کجا می خواد ببرتش؟ چیزی نداشتم که بگویم. گفتم: تا صبح معلوم می شه. دلم می خواست همانجا بایستم. نمی خواستم چشمم به چشم های زن بیفتد. چشم های زن چیزی غریب داشت.  برقی که شعله آتش بود. فکر کردم شاید یکی از همان زن هاست. همان ها که از شعله ها صدایم می کنند. برگشتم داخل زن نشسته بود روی زمین. سر جسیکا روی چادرش بود. گفت: بنویس اون ها کشتنش .
گفتم: اول بگو کی رو کشتن.
گفت: اسمش ناصره. ناصر  فراشچی. کارگر بود. کارگر همینجا. با دستش سایت را نشان داد.
- اون ها کشتنش. صد بار بهش گفتم همه میان بندر واسه کار تو کجا می ری وسط بر بیابون. گوش نکرد. شش ماهه بهش پول ندادن. اما باز می اومد. این بار آخر به دلم بود که یه طوری می شه. همش گفتم نرو. بردمش لب دریا می گفت عسلویه شب ها مثه عروس می مونه. اینجا شده بود خونش. شده بود عروسش. 
من هم گاهی فکر می کردم عسلویه عروس است. عروسی که تمام نمی شود، که بزکش را نمی شورند. آن همه چراغ آدم را یاد عروسی می انداخت. یاد حجله با فانوسک های رنگی. عسلویه گاهی شبیه قصه های هزار ویک شب می شد. سیاهی مدام سایه عوض می کرد. تصویر مرده سنگ ها جان می گرفت، در سیاهی جا به جا می شدند. آتش، آتش، آتش حاکم مطلق شب بود. همه جا در مه سنگین خاک پوشیده می شد. ده قدمی را به زحمت می شد دید. خاک به عمق شب نفوذ می کرد. با جان شب یکی می شد. نفس که می کشیدی خاک و بوی گاز با هم از گلویت پایین می رفت. ریه هایم می سوخت از خشکی. آتش ها در غبار چون ن رقصنده فریبایی بودند که با هر نرمه بادی تن عوض می کردند و به هیبتی دیگر در می آمدند. رقصی مادرانه و توام با درد. هزار و یک شبی که در هاله ای از خاک پنهان می شد.
گفتم: چی شده ، کی کشتش ؟
سرش پایین بود. تکه ای از موهایش سر خورده بود و پخش شده بود روی پیشانیش. به صورتش نمی آمد. پوست تیره اش با آن موهای رنگ شده وصله ای ناجور بود که توی ذوق می زد. فکر کردم این دست سوخته شب ها این موهای زبر رنگ شده را لمس می کرده. بوی رنگ را به سینه می کشیده. کیفش را باز کرد. عکسی بیرون آورد. گفت: این عکسشه.
مرد قیافه بلوچ ها را داشت. عکس روتوش شده بود. نمی شد فهمید که پوست صورتش چه رنگی داشته. چشم ها خیره به روبرویش نگاه می کرد. انگار می خواست بگریزد. فرار را می شد توی نگاهش خواند. لب های کلفتش را سیبیل نازکی پوشانده بود. 
گفت: قبل ترها کارش دریا بود. از دبی جنس می آورد. بعد که دریا رو بستن بیکار شد. بی کاری مرد رو می خوره. یکی از رفیق هاش اینجا بود آوردش اینجا. اول خوب بود. بعد هی موندنش کش اومد. هی موند و موند تا خبرش رو برام بیارن. زنگ زدن خونه، انگار می خواستن بگن سگشون مرده. گفتن بیاین تحویلش بگیرین. گفتن سوخته. خدا ازشون نگذره. گفتن یه جایی منفجر شده. سپیده صبح داشت خودش را از بین کوه ها نشان می داد. به بو عادت کرده بودم. پرونده را کامل کردم. جسیکا روی دامن زن خوابیده بود. زن همان طور که سرش را نواز ش می کرد گفت: جفتش سوخته. سگا هیچی یادشون نمیره. این سگم جفتش سوخته که این طور می کنه. از اتاقک زدم بیرون. محوطه خلوت بود، همه خودشان را گم و گور کرده بودند. محوطه را دور زدم. سرگرد کنار منبع آب نشسته بود و سیگار می کشید. چشم هایش سرخ سرخ بود. سیگاری تعارفم کرد. تهوع داشتم. شیرابه معده ام می زد بالا. برگه ها را از دستم گرفت.
گفت : قضیه هفته پیشه.
چیزی نگفتم. ما هم برای بازرسی رفته بودیم. روی زمین چرب بود. بوی خون و خاک و سوختگی می داد. جلوی چشممان جسدهای سوخته شان را بردند. هفت تا بودند. هفت کارگری که برای مهار آتش لوله های گاز آمده بودند. همه سیاه شده بودند. ترسیده بودیم. موج انفجار تا چند روز توی تنمان بود. چهره های سوخته شان را نگاه نکردم اما حالا دلم می خواست بدانم مرد این زن، کدامشان بوده. سیگار را انداختم روی زمین. سیگار شبیه تن سوخته آدم شده بود. سرخی اش می پیچید و بالا می رفت. مثل عروس آتش گرفته.
فرمانده زیر لب گفت: یا سید صالح این دیگه چیه؟
دود سیاه و غلیظ بالا می رفت. صدای زوزه جسیکا می آمد. دویدیم سمت کانکس. بوی سوختگی می آمد. بوی دود. زن پشت کانکس می سوخت. آتش از تنش شعله می کشید. شبیه زن هایی که در شعله های نیمه شب می سوختند. زیبا شده بود. مثل عروسی که در لباس عروسیش می رقصد. جسیکا هم داشت زوزه می کشید. جسیکا هم شعله می کشید. آتش به تنش گرفته بود و موهای بلند قهوه ای اش را می سوزاند.
سوز آتش چشم هایم را پر از اشک کرده بود. سرگرد داد زد: خاک.
لباس عروسی اش داشت می سوخت. توی حمام ایستاده بود و با چشم های سیاهش نگاهم می کرد. جلوی چشم های خودم سوخت.عروسی که به عروسیش نرسیده بود. دویدم. صدایش زدم حمیرا حمیرا. بغلش کردم. چرا نگفتی نمی خوای. نگفت نمی خواهمت. هیچ وقت نگفت. فقط رفت توی حمام و آتش کشید به تنش. بغلش کرده بودم و توی آتش با هم می سوختیم. دست هایم دور آتش سوزنده اش بود. می سوختم، می سوخت. عروسم توی آتش من می سوخت. بغلش کردم و گفتم: اون روز نتونستم. حالا باهم می سوزیم، حمیرا. حمیرا.
دستی شانه هایم را کشید و همه جا سیاه شد. سنگینی دست کسی روی تنم بود. نفسم در نمی آمد. بوی سوختگی همه تنم را پر کرده بود. همه جا سیاه بود. همه جا سفید بود. همه جا سیاه بود. زن در شعله ها سفید بود. زن در شعله ها سیاه بود. سفید بود. سیاه بود. حمیرا داشت می سوخت. من کنار در حمام نگاهش می کردم. حمیرا توی بغلم می سوخت. من می سوختم. شعله ها از دور گپ می کردند. جسیکا زوزه می کشید. سفید زوزه می کشید. جسیکا سیاه بود. سوخته بود. جسد مرد، حمیرای مرا بغل می کرد. حمیرا چرا نگفته بود؟ سفید بود. سیاه بود. شعله ها می رقصیدند. من روی سنگ غسالخانه با حمیرا خوابیده بودم.
سرگرد گفت : چرا نگفتی؟ چرا همون اول نگفتی؟
از وقتی برگشته بودم مهربان شده بود. حتی نجف روز اول که برگشتم سرش را گذاشت روی شانه هایم و گریه کرد. دست هایم سوخته بود. پوست صورتم بلند شده بود. موهایم را تراشیدند. در بیمارستان فکر می کردند من برای نجات زن سوخته ام. سرگرد چیزی نگفته بود. شده بودم قهرمانشان. زن را مستقیم برده بودند سردخانه. فرمانده می گفت همان موقع که رسیده بودیم کار زن تمام بوده. گالن بنزین را خالی کرده بوده. روی جسیکا هم ریخته. سگ بدبخت.
گفتم: موافقت می کنید ؟
نگاهم کرد. از پنجره، دایره ای که جسیکا، زن و من درش سوخته بودیم معلوم بود.
گفت : فردا می برنت پزشکی قانونی، باید تایید کنه که .
از یخچال لیوانی برداشت و پر کرد. تعارفم کرد: ما از این چیز ها تو زندگیمون زیاد دیدیم اما این . می تونم بفهمم که چه حالی داری. صدایش را نمی شنیدم، گوشم پر از صدای زوزه بود. زوزه سگ. زن گفته بود. زوزه سگ با گرگ فرق دارد. گرگ از سر خوشی زوزه می زند و سگ از سر درد. 
صدای زوزه های جسیکا هر شب توی گوشم تکرار می شود. زوزه ی سگی که آتش گرفته است. زوزه ی سگی که جفتش را سوزانده باشند. سگی توی کوه های عسلویه با زنی که تنش سوخته است می دود. عسلویه دیگر عروس نیست. عسلویه دیگر عسلویه نیست

دریافت

پی دی اف داستان از سیمین دانشور سووشون پی دی اف دریافت
حجم: 3.57 مگابایت
توضیحات: سووشون سیمین دانشور
 

---

پی دی اف رمان عاشقانه دریافت
حجم: 28.9 مگابایت
توضیحات: کارگاه داستان نویسی شین براری اثر هنرجویان مبتدی
 

---

پی دی اف ادبیت داستانی یادداشت های پنج ساله دریافت
حجم: 4.56 مگابایت
توضیحات: پی دی اف یادداشت های پنج ساله
 

---

انجمن شاعران مرده پی دی اف دریافت
حجم: 1.7 مگابایت
توضیحات: پی دی اف شاعران مرده
 

---

 

دریافت
مدت زمان: 16 ثانیه
 

---

 

دریافت
مدت زمان: 13 ثانیه

دریافت

  داستان صوتی قسمت اول       صادق هدایت  

---

 

داستان صوتی قسمت  دوم      صادق هدایت   

---

  

 

داستانک   کوتاه    دره هجرت   .  دخترکی سوار خودرو  قراضه   تخت گاز  سمت  دره   می‌رود و.‌     

---

فایل پی دی اف ادبیات داستانی دریافت        
عنوان: رمان جذاب ،رمان زیبا ،رمان عاشقانه
حجم: 3.39 مگابایت
توضیحات: ادبیات داستانی پی دی اف تصادفی انتخاب شده است .

---

رمان مجازی جوجه قاتل دریافت
تصاویر تصادفی     عنوان: جوجه قاتل آوای خیس  
انتخاب شده آند          .           حجم: 3.75 مگابایت
توضیحات: جوجه قاتل رمان مجازی pdf پی دی اف

---

  فریاد بی‌صدا رمان عاشقانه pdf دریافت
عنوان: رمان عشق شهروزبراری صیقلانی
حجم: 1.59 مگابایت
توضیحات: Pdf رمان عاشقانه مجازی رمان عاشقانه

---

فایل ادبیات داستانی مجازی pdf دریافت  
عنوان: رمان عاشقانه
حجم: 5.31 مگابایت
توضیحات: ، رمان مجازی پی دی اف فایل ادبیات داستانی پی دی اف

---

Pdf آموزش نویسندگی دریافت
عنوان: آموزش رمان نویسی  
حجم: 2.76 مگابایت
توضیحات: آموزش نویسندگی

---

Pdf رمان عاشقانه داستان کوتاه با روزنوشت های شین براری دریافت  
حجم: 7.59 مگابایت
توضیحات: تصادفی انتخاب شده pdf گولاژ

---

 

دریافت
حجم: 5.41 مگابایت
توضیحات: فایل نایاب و کمیاب و خاص از نغمه ی قدیمی استاد شجریان با ترانه و لهجه شاد خراسانی

دریافت  دریافت فایل با کیفیت متوسط   آواز شاد و محلی استاد شجریان  زنده یاد 

---

 

دریافت

 دریافت فایل تصویری و کوتاه  رفتار چرخشی مورچه ها به دور یک سنگ 

---

 

دریافت
مدت زمان: 1 دقیقه 32 ثانیه
  مرد آزما   جن  نیست . یک گونه کمیاب جانوری است . نکشید آنرا.    التماس تفکر . 

---

 

  دموی  آغازین  مسابقات نویسندگی  در جشنواره ادبیات داستانی  .   مرتبط به نویسنده برگزیده  دوره پیشین مسابقات   قائم عج    در  تهران .  آمفی تئاتر بزرگ شهر . محل ثبت نام و یا کسب اطلاع از شرایط مشارکت در این مسابقات فرهنگی و ادبی   :   ایران ، تهران ،  بعد از میدان امام حسین _ خیابان دماوند _ سمت چپ ، جنب استخر  ناشنوایان  . مجتمع فرهنگی ادبی قائم عج .       فکس  ؛   098021333376094+ الی  4     

  همچنین  می‌توانید از محیط ادبی و فرهنگی مخصوص نویسندگان و مترجمان  و کارآفرینی    همبودگاه hamboodgah.com  استفاده نمایید و از پویش ها و مسابقات مرتبط با  سری  فعالیت های  نویسندگی  مطلع شوید .  .     همچنین فعالیت های صفحاتی پیشرو و نوآورانه مانند     صفحه     حاطراسا     در همبودگاه    دیدن نمایید و یا عضو آن شوید .    خاطراسا    واژه ای ایرانی و اصیل است  و به معنای   بازگو نمودن خاطرات و یا افکار منفی و آزار دهنده برای گذار از آنان و رسیدن به آرامش درونی است .     صفحه خاطراسا  با رعایت فرهنگ اصیل ایرانی  اقدام به خلق محیطی  مجازی برای  اشتراک گذاشتن و بازگو نمودن  صفحات  سخت و تاریک زندگانی می باشد  و هرگونه قضاوت و داوری و یا  نقد دیگران در آن ممنوع میباشد .  و اعضا می‌توانند   بی آنکه ردی از خود بگذارند و یا نامشان  مشخص شود  خاطرات منفی و آزار دهنده خود را  بنویسند و به   گذار  از ان  سرعت بدهند و به بهداشت سلامت  روحی و روان خود کمک بسزایی  بکنند .          برای دسترسی به این صفحه  می توانید با مراجعه به  سایت خوب  همبودگاه   Hamboodgah.com  به  صفحات فعال در آن رجوع کنید و یا واژه ی خاطراسا را در قسمت  جستجوی سایت  تایپ نموده تا براحتی به آن صفحه  ارجاع داده شوید .        

---

 
توضیحات: خاطراسا صفحه بهداشت روح و روان
 

Thursday, 6 Khordad 1400، 04:06 PM
صدای قار قار عجیب کلاغ از وسط حیاط و کنار حوض به گوش های خانم اقا  سنگینی میکند ،  یعنی چخبر شده ؟  

پیرزن گیس سفید و مهربان  اول سر صبح از اتاق و ایوان بزرگ و اصلی خانه ی سنتی و قدیمی بیرون امد ، دمپایی هایش را لنگه به لنگه پا کرده و لنگ لنگان با کمک عصای چوبی اش با کمری خمیده درون حیاط و به دور تا دور حوضچه ی بزرگ وسط حیاط  چرخی زد و چون چشمانش سو نداشت  هر قدم را با عصایش پیشاپیش چک مینمود و مسیرش را خط به خط با عصا مرور میکرد و پیش میرفت ،  او هربار که عصایش به برگ خشکی میخورد  خم میشد به زحمت انرا برداشته و در دامن خود جمع میکرد ، در نهایت بروی اولین چشمه اتاق و ایوان جلوی حیاط نشست و برگها را بروی ایوان دخترک اجاره نشین ریخت و به کنایه گفت ؛ 

   دو جور دختر هیچ وقت بدرد خانه ی شوهر نمیخورن .  یکیش اونایی که  تا لنگ ظهر  بخوابن   و یکیش هم اونایی که خلف وعده کنن و به قول و قراری که داده بودن  عمل نکنن .   مثلا من یکی از این جور دخترای شه و هپلی و  یلخی رو میشناسم . الانشم که دارم بهش متلک میگم سرش رو کرده زیر بالش .  این دخترک بدقول و  فراموشکار  به این شرط و شروط یه اتاق ایوان   مفت و مجانی اجاره کرده بود که حیاط خونه رو هر صبح به صبح جارو بزنه ، گلای شمعدانی دورتادور حوضچه رو آب بده ، نون خشخاشی بگیره و بیاره واسه من ،  و غروب قبل صدای الله اکبر  از رادیوی خونه  و یا بانگ
اذان از گلدسته های مسجد محله   برق جلوی درب خونه رو روشن کنه .    این دخترک سربه هوا و  الکی خوش  کم کم داره ترشیده میشه ،

عجیب است که شهین مثل قبل  همانند اسفند روی اتش نشده تا سراسیمه بیدار شود و جارو را در دست بگیرد و تند تند کارهای عقب مانده را انجام دهد

خانم اقا با کمی مکث و تردید گفت؛    صدامو میشنوی شهین؟ 

سکوت.

پیرزن که چشمانش نمیبیند تمام حواسش به عمق سکوت خانه جلب شده ، صدای افتادن برگ خشکی دیگر و نشستنش بر سنگ فرش حیاط بزرگ خانه  تنها صدای موجود در ان لحظات است که  به لطف گوشهای حساس و حواس جمع پیرزن  جلب توجه میکند ،  سکوت و سکوت ، چکه های ممتد و  گاهوبیگاه قطرات اب از فواره ی خاموش در اب حوض  ،  و مجدد سکوت سنگینی که فضا  را تصایب نموده ،  پیرزن با عصایش پایین پلکان ایوان مستاجرش را لمس میکند تا عصایش به کفش های پاشنه بلند شهین برخورد میکند و او خاطر جمع میشود که شهین جایی نرفته و درون اتاقش خواب است .  او با عصایش کمی درب اتاق را هول میدهد بلکه صدایش واضح تر بگوش دخترک خواب سنگین برسد و یا که شاید با ورود نور به اتاق کوچک  و بی پنجره     او ناگزیر ناچار به بیدار شدن شود.  پیرزن سولفه ای معنادا میکند و با کنایه ادامه میدهد و بلند بلند به درب میگوید تا دیوار بشنود   ؛ 

  این خونه توش ادم زنده نداره تا غروب به غروب برقش رو روشن کنه ؟  این خونه با این همه اتاق و ایوان و حوض و درختاش بی
صاحب و متروکه ست ؟ این خونه توش زندگی جریان نداره؟ یا که لابد توش ادم زنده نداره؟  این خونه نون خور نداره؟ اگه داره پس چرا دستای نون بیار نداره !؟  این خونه حیاط و حوض نداره؟ این همه درخت  برگ خشک نداره؟ اگه داره پس چرا حیاطش نیاز به اب و جارو نداره؟این خونه دختر نداره؟    

       سکوت طولانی تر از انی شد که پیرزن حرفهایش را ادامه دهد زیرا سابقه نداشت هرگز این همه پرسش های طعنه امیزش بی جواب بماند ، معمولا شهین در همان چند جمله ی ابتدایی بیدار میشد و دستپاچه روسری سر میکرد و با حالتی معصومانه تکیه بر چارچوب چوبی درب اتاق زده و میگفت؛    چرا نداره؟ خوبشم داره ، اما دخترش طالع خوش نداره ، جهیزیه نداره ،    خواستگار داره ولی شانس نداره . شایدم بقول شما قلبش صاف نیست و شیشه خورده قاطیش داره ، یاکه چشم حسود و سق سیاه و قدم بد شوگون داره ، هرجا میرم پشت سرم همه اسفند روی اتیش دارن ، صدقه واسه دادن دارن تا رفع بلا بشه ، بی بختی ازشون دور بشه . تا چشم حسودا کور بشه .  و    

  شهین با پر حرفی هایش معروف است و این سکوت سنگین و کلاغ بروی بوم با قارقارهایش  سبب نگرانی پیرزن صاحبخانه شده ،  این بساط هر صبح است که خانم اقا بیاید و شهین را با سوالات کنایه امیز  سر به سر بگذارد ، ولی اینبار هیچ جوابی شنیده نشد و فقط خاطره ای از حضور شهین در خاطر پیرزن مرور شد ،  چنین سکوتی به گوشهای پیرزن مصداق وقوع یک پیش امد و یا تعبیری از یک بلای اسمانی ست ، خواب های اشفته و نجوای روح درونش  همگی همچون فوران اتش فشانی در احوال و احساساتش بودند که  سبب دلواپسی و نگرانی صد چندان او میشدند.   

پیرزن صدای زنگ تلفن را شنید و دلش هری ریخت ، لنگ لنگان رفت تا لحظات اخر به پای گوشی رسید ، صدای زجه و شیون ،  انسوی خط  زن میانسالی  گفت:  الو ، خانم اقا ؟ الو  خانم اقا خودتی؟  

خانم اقا گفت؛   بلا به دور ، خودمم  ، چی شده؟ شما؟ 

_ من  کارگر خانم ملکی اینام ،  پرستار نوه شون هستم ،‌‌  زنگ زدم  بگم که  قرار خواستگاری امشب به هم خورده .  داماد نشده بود بنده ی خدا  که رفت خونه ی قبر ، 

خانم اقا گفت :  چی شده؟ مگه چی شده؟ 

  :   پسر خانم ملکی  رو  کشتن و انداختن سمت کوره های اجر پزی   .‌ ماشین یکی از مشتری های صافکاری رو‌ بی اجازه برداشته بود که  دیروز صبح بیاد سمت کوچه شما و  مستاجر تون رو قبل از خواستگاری  یک نظر ببینه گذری  .مثل اینکه  شهین خانم‌ رو سر صبحی دیده که رفته نانوایی  و  خدابیامرز خیلی هم خوشش اومده بود ، برگشته رفته صافکاری و واسه اوستاش تعریف کرده که شهین رو گذری دیده و از قضا خیلی  خوشگل و خانم بود،  و بعدش تا دم ظهری همون ماشین رو بتونه کاری کرده و ماشین رو بیخبر برداشته رفته ، و نیومده ،  الانم خبر رسید که جسدش رو با دستای بسته پیدا کردن که خارج شهر افتاده بوده و‌ رگ گردنش هم زده بودن و مادرزاد سمت کوره های اجرپزی رها کرده بودنش.  الان اینجا همه دارن واسه تسلیت زنگ میزنن و پشت خطی داررررررر   بیب بیب   بیب

خانم اقا به یاد حرفهای شهین افتاد و گوشی را گذاشت و بی اختیار جملات شهین یک به یک در ذهنش مرور شد  ، همان حرفهایی که با
لهجه ی روستایی اش در همه حالی نقل میکرد  چه حین شستن رخت چرکها درون تشت اب و نشسته بروی کتل چوبی و یا دور سفره و هنگام پاک کردن سبزی واسه اش نذری ،  و یا حین امدن به خانه با نان سنگکی در دست و همقدم با  همسایه ای ناشناس و هممسیر  ، برایش فرقی نداشت ، در همه حال میگفت که؛ 

      من طالع ام  بد و  نحس در اومده ، وگرنه که سرخور نمیشدم که! میشدم؟ خب معلومه که سرخورم ،  وگرنه سر زا و دنیا اومدنم که  مادرم نمیمرد ، میمیرد؟  خب معلومه که ناف منو با  کمک عزراییل بریدن ، کافیه کسی با من همراه ، همدل ، همقدم و هم پیاله بشه ،  فاتحه اش خونده ست ،  من  رفتم کلاس اول ، البته زمان ما اونجا هنوز شهر نبود ، البته هنوزشم نیست ، واسه خاطر همین  من مادارزه (مدرسه) نرفتم که.  من فرستادن برم  مکتب خانه .  تا رفتم سر یک هفته ی اول  ملاباشی (معلم) سقط شد ، فوت کرد و مرد . بعدها گفتن که انگار  واسه خاطر مسمومیت بود و یکی چیزخورش کرده بود ،   من خوشحال بودم  ک مرده  چون همش دعوا میکرد و  حتی بیگاری میکشید ازمون ،  یکباری هم از شیطنت دمب مارمولک انداخته بودم توی قوری اش .   خخخخ   فکرشو بکن   واقعا خنده ناکه . (خنده اوره)  خب من دیگه خیلی حرف زدم  بهتره لال بشم ، وگرنه ممکنه ماجرای مرگ ناپدری ام رو لو بدم .    شاید از خودتون بپرسید  اگه مادرم  سر  زا    سقط شد و از دنیا رفت  پس  چطور ناپدری   داشتم ،  خب  قصه اش مفصله ،   من مادرم که منو شکم داشت  هنوز مجرد بود ،  توی روستای ما مد هستش ،  واسه همین خاطرم هست که  بعد ازدواج اول رسم رسومه که زنشون رو میبرن مشهد و اب  توبه میریزن سرشون و بعد بر میگردن تازه میرن ماهه اسد (عسل) .    خب کجاش بودم؟ اهان داشتم میگفتم براتون ،   قبل اینکه دنیا بیام ،  البته من تنها نیومدماااا    دوتایی اومدیم ، خودم و داداشم ،  البته اسمش داداش هست  اما
درحقیقت  زیاد هم داداش  محسوب نمیشه ، بیشتر شبیه یه خواهره از نظر من ،   عاشق بازیگری و تیاتر و از اینجور  جنگولک بازیهاس ،   خیلی جلفه ،  خانم اقا  دیدتش ، البته چشماش که سو نداره ، ولی صداشو  شنیده

چون‌ اولش اون اومده بو د اینجا خونه اجا ره کنه و شنید‌ خانم اقا دنبال یه دختر مجرد میگرده  و اومدش به من گفت .  البته از وقتی اومدم اینجا دیگه ندیدمش چون خانم اقا میگه  هرچقدر من ساده لوح و پخمه‍ و  شیرین عقلم  ، اون‌ .دریده و هفت خطه. اسمش شاهین هست . یه باری شنیده بودم تاتر خیابانی بازی میکرده‌  و‌ نقش یه‌‌ زن رو داشتش بازی میکرد که پلیس ها به جرم مبدل پوشی گرفتنش و صد تا سرقت هم انداختن‌ گردنش و رفت زندان . دیگه ندیدم و نشنیدم ازش . شاید رفته خارج یا شای‌‌د دورتر ، امریکا مثلا.  یا باز دور تر مثلا ‍ اونجاهایی ک همه دم ساحل و پتی دراز میشن و یکی پشتش رو پوماد ضد زنگ یا پیروکسیکام میمالن ، اونجا

خانم اقا غرق در مرور افکارش است که صدای بسته شدن درب خانه رشته ی افکارش را نخ کش میکند  ،با‌د درب باز زیر خانه را به‌ هم. کوبیده ،  اما درب چطور باز شده ؟ کلیدش که تنها دست شهین بود ، پیرزن ارام به سمت زیر زمین میرود ، دو پله پایین تر ، عصایش به یک جفت کتانی مردانه میخورد ،  انها را برداشته و با حس لمسایی و اندازه ی تقریبی یک وجب دستش ، درمیابد که این میتواند برای شهین باشد  ، ارام با عصایش چند ضربه به درب میزند ، شهین را صدا میکند؛   شهین؟  شهین جان؟ دخترم؟ تو اینجا چرا قایم شدی؟ نکنه خبر مرگ خواستگارت رو شنیدی ؟ خب عمرش به دنیا نبود ، این نشد یکی دیگه ، چه فراوانه خواستگار .  راستش  رو بخوای  خدابیامرز زیاد اهل خانه و خانواده هم نبود ، خانم مرادی میخواست زنش بده بلکه سر به راه بیاد‌. 
شهین چرا ساکتی؟ ذلیل مرده‌  منو نگران میکنه این سکوتت.  

خانم اقا کورمال کورمال اطراف را لمس میکند ، صدای زنگ گوشی موبایلی غریبه درون زیر زمین سکوت را میشکند و خانم اقا دلش هری میریزد ،  ارام ارام دستش را بر سطح صاف میز قدیمی  پیش میبرد تا دستش به گوشی موبایل میرسد ، اما گوشی قطع میشود ، از طرفی هم خانم اقا هیچ نمیداند نحوه پاسخ دادن گوشی های موبایل لمسی چگونه است ،  او گوشی را در دست دارد که صدای درب حیاط و فشردن زنگ خانه با عجله و شتابزده ،  ظاهرا اتفاقی افتاده ، خانم اقا حین برگشت سمت درب زیر زمین  پایش به شی غریبی میخورد ،  خم میشود انرا برمیدارد ،  او  صدای پریدن شخصی از دیوار خانه به داخل را به وضوح تشخیص میدهد ،  کسی درب را برای باقی نفرات باز میکند و چندین سرباز و افسر پلیس مثل مور و ملخ یورش میاورند داخل حیاط خانه و شروع به تفتیش تک تک اتاق ها میکنند ، پیر زن ارام ارام و با نفسهایی که از شدت ترس به شماره افتاده  از پلکان بالا می اید و لبه ی باریک حوض مینشیند ، اولین چیزی که توجهش را جلب میکند  خیس شدن دامنش است ، ان هم از اب لبریز شده ی حوض ،     خانم اقا بهتر از هر کسی میداند که محال ممکن است اب از لبه ی حوضچه ی بزرگ لبریز شود زیرا  فواره و شیر اب نزدیک به حوض هردو خراب و بسته هستند و  سرریز شدن اب حوض تنها به یک معناست.

شهین داخل حوض از خونریزی ضربات چاقو جان داده و ساعتهاست مرده .  

خانم اقا باورش نمیشود ،   دنیا روی سرش اوار میشود وقتی میفهمد که شخص داخل حوض یک مرد ۳۵ ساله است و از همه بدتر  او چاقویی را در دست دارد که با ان مقتول به قتل رسیده ،  و وقتی
ماموران دایره ی قتل  موبایل پسر مرحوم و بقتل رسیده ی خانم مرادی را ردیابی میکنند  به خانه ی خانم اقا  میرسند و وارد خانه میشوند ، قبلش نیز  خودروی شاسی بلند مقتول را دم کوچه ی بن بست  میابند ،  حال گوشی موبایل  در دستان لرزان خانم اقاست و در دست دیگرش نیز الت قتاله ی یک مقتول جدید و ناشناس و سری کچل و صورتی تراشیده و زنجیر طلای پسر مرادی نیز در گردنش .   خانم اقا جا به جا سکته ی قلبی میکند و پیش از پاسخ دادن به سوالات بازجوی پرونده  فوت میشود .  

شهین ساده لوح و خوش قلب نیز متواری و مفقود است و هیچگاه کسی از وی ردپایی نخواهد یافت .    

هویت جسد درون حوض نیز در هاله ای از ابهام ماند . 

تنها گمانه زنی  این نظریه بود که شاهین برادر دوقلو و ناخلف شهین  خواستگار خواهرش را کشته و به خارج از شهر انتقال داده  و خانم اقا نیز در حمایت از شهین حین درگیری ان دو با یکدیگر ،  از شهین دفاع نموده و شاهین را بقتل رسانیده .  ولی بعد از تحقیقات مشخص میشود که جسد فرد درون حوض  مردی با نام عبدالله و از مجرمین سابقه دار میباشد .   

  شما  چه فکر میکنید؟  اسم قاتل بارها در داستان گفته شده و تمام  حقیقت ماجرا بسیار ساده بوده  و  داستان از یک روز قبل را مرور میکنیم تا بهتر متوجه ی ماجرا شوید.  

____________

یکروز قبل  

صبح  زود 

خانم اقا صبح اللطلوع بر سر ایوان شهین رفته و میگوید؛ 

این خونه به این بزرگی  دختر نداره؟  یا که دخترش از این هپلی هاست که یلخی و شه و بی هنر بار اومدن  و کمرشون خم نمیشه حیاط خونه رو جارو بزنن.   این خونه دختر دم بخت نداره؟   اگه داره پس چرا خواستگار نداره؟  این خونه پشت درب چوبی و بزرگش قدیم قدیما خواستگار صف میکشید  ، الان چی؟  دخترش رو ترشی گذاشتن ؟  

سپس با عصایش چند ضربه به درب نیمه باز اتاق مستاجر زد و گفت ؛  اهای دخترک ور پریده ، مگه با تو نیستم؟ نکنه چوب پنبه توی گوشت کردی , ها؟   پا شو ببینم ، پاشو بیا بشین کارت دارم ،   مگه قرارمون روز اول  که بیای اینجا این نبود که بجای کرایه خونه  میبایست هر شب قبل اذان چراغ دم درب خونه رو روشن کنی ، صبح نون بگیری و بیاری ،  حیاط رو جاروب کنی؟  بیا ببین بیست و سه تا برگ خشک جمع کردم اوردم برات ,  گلدون شمعدانی ها رو چرا دم ظهری و زیر افتاب اب میدی؟ مگه نمیدونی میسوزه ؟  خسته نشدم از بی ملاحظه گی هات ، بلکه دیگه صبرم تموم شده ،  و بایستی فکر خونه واسه خودت باشی ،   یک هفته هم بهت .

     صدای درب چوبی حیاط  ،حرفهای پیرزن را نیمه کاره گذاشت ،  مستاجرش با نان سنگک  از نانوایی برگشته بود   طبق معمول  با زبان چرب و رفتار صمیمی اش شروع به بلبل زبانی کرد و از همان ابتدا شروع به شعر خواندن برای پیرزن کرد و گفت؛ 

     پشت در و ننداختی ننه، با خوبو بدم ساختی ننه ،  قربون بوی پیرهنت ،   بی بی گل فدات بشم  ، دل شده رسوای غمت ،  بی بی گل فدات بشم ، بی تو دلم پر از غمه ، بیبی گل یکی از این روزا  میبینی که شکستم بی بی گل ،  بیبیگل چرا منو دوست نداشتی بیبی گل    ،   بیبی گل  فدات بشم ، میبینی بی تو چه تنهام بیبی گل ،   تو که منو دوست نداشتی بیبی گل ، ،  یکی از همین روزا  میبینی شکستم بیبی گل ،   

دخترک میرود و یک نان را درون سفره ی پیرزن میگذارد و باز میگردد و نزد پیرزن مینشیند  چشمانش به برگ خشک ها که می افتد  از رو نمیرود و میگوید :  

      وااا   همین دیشب حیاط رو جارو زدما ، ببین باز چقدر برگ خشک افتاده و باد زده اورده روی ایوان من

پیرزن با لحن پر مهرش میپرسد؛  باد زده اورده نه؟ یه بادی بهت نشون بدم که

دقایقی بعد  

دخترک حیاط را اب جارو کرده ،گلدانها را اب داده و  لامپ سوخته سردری را تعویض میکند و میپرسد؛   دیگه چی کنم؟ شما جون بخواه.

_پیرزن : بیا بشین باهات حرف دارم ،     شهین چند سالته ؟.

شهین  ؛  سی و پنج سال

_  چند ساله منو میشناسی؟

  شش سال

_ تا الان از من بدی دیدی ؟ 

بله .    چی؟ چی گفتم؟  نه!  حواسم نبود ،   نه ،  البته که ندیدم ،  مگه که  کور  باشم  ببینم.    چی گفتم؟  نه! هول شدم بخدا ، میشه سوالتون رو از ابتداش بپرسید ؟! 

   _ تا الان از من بدی دیدی؟ 

 نه، خانم اقا، شما نور چشم محله ای ، شما تاج سر همه هستی، شما بزرگ مایی ، شما گیس سفید و خردمند این گذری ، شما دستت به خیره ، قلبت از طلا ست  ،  نفس گرم و صدای دلنشینت پر از صفاست ،  رسمت  سخاوتمندی  و اسمت باوفاست ، ، فکرت پی خیر ،  شما کوه نور (پیرزن حرفهایش را قطع کرد و گفت) 

   تا حالا فکر کردی اگه یه روز غروبی بیای خونه و ببینی چراغم خاموشه  باید چکاری کنی؟ به کی پناه ببری؟ نکنه  یکی از همین روزا بیای و من چراغم روشن نباشه و باز بی خانمان و دربه در بشی. 

شهین بی انکه متوجه ی منظور خانم اقا شده باشد با ساده لوحی گفت ؛

  زکی ،   خب این که غم نداره ، خودم یه توک پا میام روی ایوانت و کلید برق رو روشن میکنم .   همین بود مشکلت؟ خب اینکه کاری نداره ،  صبح هم قبل رفتن نانوایی خودم خاموش میکنم. 

خانم اقا گفت:   شهین این خول بازی هات تمومی نداره؟   دخترک ساده و هپلی  ، من افتاب لب بومم ‌  ، بعد من این خونه میرسه  به  خیریه ،  اون وقت چه خاکی میخوای سرت کنی ؟ کی رو داری بری پیشش ؟  

    شهین گفت ؛  نگران نباش ، یه فکری میکنم خودم ، خدا بزرگه ،   شما اصلا نگران این بابت نباش ، خیالت راحت راحت باشه ، نهایتن یا به کسی نمیگم که شما  مردی  تا  یه وقت خیریه نیاد و منو   بندازه بیرون و یا اخرین مرحله اش خب میرم دنبال شاهین ، خان داداشم . 

خانم اقا گفت:  اخه  خداااا   این دختر چرا اینقدر  تور و  شیرین عقل بازی در میاره ‌       .  مگه صد بار نگفتم مبادا هرگز سمت اون برادر  دیوث و  ت بری ،        

شهین؛   چرا  خانم اقا؟  چی شده؟ باز کسی پشت سرم  دروغ گفته و  شما پشیمون شدی که چرا  بهم یه چشمه اتاق مجانی  اجاره دادی ؟ خب باشه من کرایه این ماه رو میدم  ببین چهار تا پنجاه هزار تومنی هم الان با خودم همراه دارم . میخوای بدم بهت . شاید کمتر قرقر بزنی ‌  چیکار کنم  تا شما بهونه گیری نکنید . 

خانم اقا ؛   اخه دخترجون چرت پرت چیه میگی ،  وقتی من میگم  افتاب لب بومم و اگه بمیرم  تکلیفت چی میشه؟  تو نباید این جوابا  رو بدی ، بایستی بگی  خدا نکنه ، زبانم لال بشه ، خدا اون روز رو نیاره ،  خدا  بهت ۱۲۰ سال عمر با عزت بده  

شهین با دستپاچگی  روسری اش را زیر گلویش با بغض گره زد و گفت :  خدا اون روز رو مزارع خانم اقاجون ، انشالله خدا به عزت ۱۲۰ تا سال
عمر بده .  الهی سایه ات زیر سر ما باشه 

پیرزن:   نه، الهی زیر سایه ی شما باشیم.  

شهین:  الهی توی سایه زیر شما باشیم ‌ .  

پیرزن از فرط عصبانیت  چند صلوات زیر لب فرستاد و  کمی شیطان را لعنت کرد ،  در همین حین  شهین مشغول جویدن ناخنش بود و به نقطه ای نامعلوم سوی تیرک چوبی ایوان خیره مانده بود که گفت ؛    حالا این عزت که میگید کی هستش؟  خواستگار جدیده ؟  

خانم اقا گفت؛   تقصیر نداری که ،  از بچگی مادر بالا سرت نبوده

  شهین :   بالای سرم؟  نه ، من نمیدونم کجام واستاده بود ، ولی هرچی بود زودی فوت شدش و مرد.  همون هفته های اولی مرگید، یعنی مردید.  نه!  منظورم این بود که  مردن کرد . 

خانم اقا :  خدا بیامرزتش ،   

کمی سکوت معنادار و سپس خانم اقا با حالتی متعجب و متفکر پرسید؛   تو که گفته بودی  داداشت شاهین کوچیک تره  ازت ،        چطوری ممکنه اونوقت؟   

شهین :  به سختی .  یعنی اینکه  اولش من  بعد چون دوقلو بود  بچه هاش ، یعنی بچه ها که نه،  منظورم  من و شهین بود .  نه,  

 خانم اقا گفت :  ادم درست درمون که بالا سرت نبوده تا چیزی یاد
بگیری ،      ایراد نداره ،  عین مال  ، ظاهر و باطن  همینی.  بهتر شد که دوباره یادم اوردی که چقدر کم ت و سادهی ،  کاریش نمیشه کرد ، به خانم سادات هم واقعیت رو میگم  ،   اصلا اینجوری بهتر شد ، چون صحبت یک عمر زندگیه، شوخی که نیست ،   این وسط کار غلط رو من داشتم میکردم که  راجع بهت کلی  تعریف تمجید های الکی و بزرگنمایی کرده بودم ،  اگه حقیقت رو بگم بهتره .  لااقل مث دفعه قبل    نمیشه  تا  ابروریزی بشه

شهین که گیج شده میپرسد؛    خانم سادات کیه؟ دفعه قبل چیه؟  

خانم اقا گفت؛   مگه یاد نداری پارسال روزی که خانم سادات با شوهر و خانواده اش اومده بودن اینجا خواستگاری  و تو  موقع چای اوردن چه ابروریزی کردی

شهین  با دهانی نیمه باز و متعجب گفت؛ مگه  اونا اومده بودن خواستگاری؟  خب من چای اوردم  ، هم داغ بود  هم لیوانی ، تازه واسه هر کدوم یکی یه دونه  جداگانه چای کیسه ای گذاشته بودم  توی نعلبکی .  چه ابروریزی؟

خانم اقا :   اره جون عمه ات.   خیال کردی چون چشمام سو نداره  و نمیبینم   پس  دیگه نمیفهمم و یا به گوشم نمیرسه؟   خوب خبر دارم چه دسته گلی به اب دادی

شهین:  وا؟  بخدا نمیدونستم باید بهش اب بدم ،  در ضمن دسته گل که  دست  من نبود   ، دست شوهر خانم سادات بود  . 

خانم اقا؛  اون گل رو نمیگم‌   .   اونو میگم که  حین ورود به اتاق با
سینی بزرگ چای   گفتی؛  یالله  ،  کی چای میخوره؟ بعدشم با پات درب چوبی اتاق رو باز کردی و وقتی رسیدی داخل اتاق ، با کمرت درب رو هول دادی  بستی .

شهین که یادش امده و از مرور خاطره ان روز  به سر شوق امده   ساده لوحانه و پر شوق میگوید؛   اره ، اره  الان یادم افتاد ،    شما چه خوب  یادته  .  بعد پرسیدم که  شام اگه قراره واستن  زودتر بگن تا من بیشتر نان بگیرم.

صدای زنگ اونگ دار خانه راس ساعت هشت صبح را اعلام میکند و شهین میگوید:  وااای  دیرم شد ،   فعلا نمیر تا برم سر کار بیام .   الهی صد و بیست سال عزت رو بکنی عمر سالم و سایه ات زیر ما باشه و الهی امین الهی امین ،   من برم بوس بوس 

چند ساعت بعد  

حاشیه تهران 

  تاکسی ترمز کرد و دخترک با کمی تردید سوار شد . راننده با لحن محترمانه ای پرسید:  تا کجا تشریف میبرید ؟ چون من تا شاطره بیشتر نمیرم. 

دخترک با ته لهجه ای غریب پرسید :  اونجا ک گفتید نزدیک  به تهرانه؟ 

راننده نگاهی در اینه انداخت و  گفت:   جاده ساوه  بهش میگن ، ولی بین مسیر تهران و اسلامشهره. 

دخترک با تعجب گفت؛  وااا؟ مگه اسلام دین و ایمون نبود؟ الان شهر شده؟  من تا اخر خط پیاده میشم. میخوام برم تهرون. خیابون افریقا  

دقایقی بعد راننده پرسید؛  از روستا میای نه؟  

دخترک با صدایی خشدار و ادا اطواری غیر طبیعی گفت؛   اره ، هیچ کجا بلد نیستم . اسمم شهلاست. بهم میگن شهلا توره . .  خیلی روزه توی جاده دارم میام ، کلی ماشین های جور واجور نشستم ، حتی از اون ماشین گنده ها که پشتش سنگ میریزن   از همونا هم نشستم‌ ،   اتوبوس نشستم ولی گفت  بلیط ، من نداشتم ، گفت پول بلیط ، من نداشتم ‌ . پیاده ام کرد.  

راننده گفت؛ بی پول تصمیم گرفتی از روستا پا بشی بری خیابون افریقا ؟ مگه کلاقرمزی هستی؟  کی رو داری خیابون افریقا ؟ 

دخترک ؛  خب  اولش پول نداشتم ولی هر ماشینی نشستم   اخرش بهم پول دادن  و  پیاده ام کردن .  البته مفتی مفتی که پول ندادن  بهم .      اگه دارم میرم تهران  واسه وصیت خانم اقا بود دم مرگش .  بهم گفت برو دنبال ارزوهات .   

راننده ؛ لابد میخوای بازیگر بشی؟ عکست رو سر پرده ی سینما بزنن . درست میگم؟

دخترک ؛   نه، من ک سواد ندارم .   میخوام برم سفارت . برم خارج    سبک سفر میکنم ،فقط یه کلیپس اضافه اوردم با خودم  اگه موهام بلند شد بعدا کلیپس بزنم .    

راننده پوزخندی زد و پرسید؛  به کدوم کشور میخوای بری؟  

دخترک ؛   فعلا تصمیم نگرفتم  میخوام برم دور دورا   که دم ساحل  دراز میکشن  یکی ماساژشون بده     اسمشو نمیدونم  ولی می دونم  دوره  ، سمت خارج نیست ، امریکا یا شاید .    راننده بی انکه توجهی کند  نگاهش به ایینه بغل   گفت ؛ 

گمونم شاسی بلند مشکیه داره تعقیب میکنه مارو ، همش نور بالا میزنه .  اشنای شماست

دخترک نگاهی کرد و گفت ؛   اشنا که نیست   ولی خب وقت زیاده  اشنا  میشیم.   

راننده پایش را روی ترمز گذاشت زد بغل و گفت ؛   بفرما ، پیاده شو، کرایه ام نمیخوام، خیر پیش.  مراقب باش و عاقلانه سمت ارزوهات برو.

دخترک لحظه ی پیاده شدن لبخندی معنادار زد و چهار اسکناس پنجاه هزار تومنی  گذاشت روی جعبه کنسول  راننده و با صدایی خشدار و پسرانه  گفت ؛   نون دلت رو خوردی .

 دقایقی یعد درون ماشینی شاسی بلند 

راننده :   کجا میری این وقت روز؟ 

دخترک با تغییر لحنی عجیب و عشوه گفت ؛   شما کجا میری جونی؟ 

راننده با نگاهی هیز و دندان هایی تیز کرده گفت :  من میرم بالا بالاها    شما هم میای؟ 

دخترک گفت:  بریم عزیزم . شما چقدر توپول بامزه ای . سبزه ای با نمک .  چه ماشین شیکی داری .

نیم ساعت بعد  ، سمت کوره های اجر پزی

 راننده را با دستانی از پشت بسته شده و رگی بریده شده و گردنی خونی با لوکنت گفته بود؛   خ خ خواستگاری.

و   ، از ماشین بیرون انداخته شد    و پسرک درحالیکه ماتیکش را با پشت دست پاک میکرد ، گفت  ؛  چوب دلت رو خوردی . 

سپس  زد به دل جاده و همراه کیف پول و موبایل 

سر شب بود که سر گاراژ مالخر ها  با شخصی درگیر و زخمی شده بود و به خانه بازگشت تا در زیر زمین دوا گلی و بتادین را بردارد و چاقو را از پایش بیرون بیاورد ، اما به محض خارج کردن چاقو ، خونریزی شروع شده و او از شدت خونریزی جان داده بود

00/03/06







 

     پایان
    بدایه نویسی از شهروز براری صیقلانی
    فن پیج  کانون نویسندگان گیل
   هنرکده سروش
    کارگاه داستان نویسی خلاق
    دیماه ۱۳۹۹    گیلان   رشت _ فرهنگ سمت پل عراق سمت راست  هنرکده سروش  
       ۰۹۳۰۸۷۶۲۰۲۸    
        

انلود نسخه pdf داستان روی تصویر زیر کلیک کنید.



همچنین متن این داستان را می توانید در ادامه مطلب بخوانید.

قصه‌ی تلخ آن سال ها  

قصه ی تلخ و یخ بخت 
وزیدن باد جان گرفته و لته های پنجره بی تاب تر شده اند. پتو را روی چانه کشید. هوهوی باد در دل تیرگی شب، شلاقی، سر شاخه های درخت ها را به بازی می گرفت. و سپیدارها و چنارهای پیر را خم و راست می کرد و حتمن چین های ریز و درشتی روی سطح آب حوض می انداخت (بهاره هر کجا که باشد، حتمن این باد موهای خرمایی اش را پریشان می کند) 
خواب از چشمانش گریخته بود. وقتی خاطرات هجوم می‌آورند، خواب مثل یک اسب چموش از چشمان آدم می‌گریزد. 
بی خوابی و فکر و خیال او که روح شهروز را در چنگالش گرفته بود
 (حجم و تیرگی شب بر دلم سنگینی می کند و صدای هوهوی این باد سرکش تنهایی‌ام را بیشتر می کند. بهاره،  دخترک چشم درشت من، حالا کجا هستی؟ و چشمان درشتت به چه چیزی زل می زند، به تیرگی این شب، به این باد وحشی، یا حتمنً   ضلع پنهان بن بست سنبله در  خمیدگی گذر فرخ،  لب پنجره نشسته ای و ابرهای سیاه و سنگین آبان را نگاه می کنی که تمام آسمان را غمگین کرده.) بلند شد نشست.
. زانوها را بغل کرد. سرش میان زانوها خزید. آه کشید. آهی طولانی و کشدار، آهی که هر بندش درد دل بود. جمله ای نا‌گفته، گفتاری متروک مانده که حالا بعد از سال ها تغییر شکل داده اند و با یک آه از حلقوم شهروز  بیرون می ریزد. 
(سپیدارها می دانستند که عاشقت هستم، حتا ماهی های قرمز حوض می دانستند که دل در گرو تو دارم. جزجز این عمارت می دانست که من عاشقت هستم، اما نه تو دانستی، نه قطار ساعت پنج 22 فروردین ماه) 
گرما بود و هرم آفتاب،  و نسیم بهاری 22 فروردین  ماه با تمام تبش رطوبت خشت ها و دیوارهای خنک عمارت را می مکید،  بهاره روی حصیر زیر خنکای سپیدار نشسته بود و با مداد طرحی از چهره شهروز می کشید. دست های ظریفش می کوشید در پف های زیر چشم  شهروز اغراق کند. 
شهروز  ناآرام و سنگین لبه ی حوض نشسته بود، گرما بود و دل پر اظطراب و لب خاموش  شهروز  (. نپرسیدی که چرا اینقدر ساکت نشسته ام، این سکوت خود نشانه ای بود، دقت می کردی خیلی از کلمات را در چهره ام می خواندی) چشمان درشت و زیبایش را بالا آورد و دقیق شد به صورت شهروز . شهروز  نفس را نگه می داشت. هر چند لحظه ای که طول می کشید، هوا را در ریه هایش نگه می داشت و بعد وقتی گردن سفید و لاغرش را خم می کرد روی کاغذ، شهروز هوا را پر فشار از ریه ها رها می کرد (با آن چشم های درشتت وقتی نگاهم می کنی، نفسم بند می آید انگار که چشم هایت مرا می برد به عمق یک اقیانوس ناشناخته که نمی توانم نفس بکشم، اگر بیشتر از حد معمول به من زل بزنی خفه می شوم، قاتل من می شوند این چشم های درشت و قهوه ای، این لبان سرخ، به من خیره شو. )گرما و شرجی تمام کوچه ها و پس کوچه های  محله ساغر را گرفته بود و مه و رطوبت ضعیفی چترش را روی  خانه ی شهروز  در سه راهه گلایل  باز کرده و خانه اش را آواره کرده بود و فقط پارس سگی از جنوب دهکده کاکتوس شنیده می شد و شهروز فکر کرد که همان سگ زرد رنگ و کثیف است که کنار ریل دنبال استخوانی پوزه اش را توی شن ها می کشد، و حتمن منتظر رسیدن قطار ساعت پنج است که باز بی هدف دنبال قطار بدود و پارس کند.
 شاید دستی از پنجره کوپه ژامبون یا تکه استخوانی برایش پرت کند، صدای سوت قطار تنها صدایی است که پر صدا در دل غلیظ مه و رطوبت گم می شود ( بهاره، از دو چیز می ترسم، از نبود تو و بعد از این مه لعنتی، هر از چند گاه مه آوار می شود روی این عمارت. از این مه می ترسم از این ذره های معلق در هوا که همه چیز را می گیرد و آدم ها را تبدیل به شبه می کند، جایی خوانده ام که در مه پریان از سرزمین های بعید پا به ویرانه زمین می گذارند و تن خودشان را در برکه ها شستشو می دهند. منتظرم که تو هم بلند شوی و همه ی این کاغذ ها را زمین بگذاری و بروی توی حوض، بسان یک پریزاد تن خود را شستشو دهی، من نگاهت کنم مثل یک محکوم. شاید بشود مشاعرم را از دست بدهم، مثل پدر که از دست دادمش، یا شاید مثل مادر که وقتی  تو رفتی   ندانسته مرا محکوم کرد.  خاطره ای ازش ندارم، بلند شو برو تن خودت را در آب حوض شستشو کن و من پشت این مه سیر دل نگاهت کنم و سیر دل گریه کنم) 
بهاره خودش را جلوتر کشید. مه صورت   شهروز را تار کرده بود. به یک متری  شهروز رسید که بتواند دقیق خطوط چهره‌ی  شهروز را بکشد. فصل به تابستان رسید گرمای شهریور ماه امان از فاخته و پرنده های کوچک گرفته بود و فاخته ها خواب آلود کز کرده اند روی شاخه ی درختان، حتا ماهی های قرمز حوض خودشان را زیر لجن های ته آب مخفی کرده بودند. منصوره روپوشش را درآورد و تمام تن شهروز لرزید (. اما من لرز داشتم. به دست های ظریفش را که نگاه می کردم، می لرزیدم. به خطوط و سفیدی گردنش که نگاه می‌کردم می لرزیدم. مثل یک بید مجنون در هجوم یک باد وحشی و سرکش می لرزیدم.) کاغذ طراحی را کنار گذاشت. موهای خرمای اش را با حرکت سر به عقب راند. کش و قوسی به کمر خوش ترکیبش داد و زل زد به کاسه ی انگور (.دانه دانه ی این انگورها را به عشق تو دانه کردم. مثل الماسی جدایشان کردم، یک دانه‌شان هم هدر نرفت.) چند حبه انگور برداشت و خورد 
و شهروز  به حرکت های متین و با وقار لبان قرمزش نگاه کرد و لرزه از شست پایش شروع شد و رو به بالا می جهید.
- چرا می لرزی آقا، ناخوشی؟
  اسمم شهروزه شهروز
خندید. می دونم، ملیحه توی ایستگاه بهم گفت، می‌تونی منو بهاره صدا کنی یه تازه کار.
(. نمی‌دانست ناخوشی من چیست. نتوانستم لب از لب باز کنم. لبانم مثل سرب سنگین شده بود و صداهای زیادی در جمجمه ام می پیچید. می توانست از این سپیدارها بپرسد، می توانست از این ماهی های درشت حوض بپرسد، تو این چند روز بارها به سپیدارها اعتراف کرده ام که دوستش دارم، بارها لب این حوض خم شده ام و فریاد زده ام که خیالش راحتم نمی گذارد. )
- چیز مهمی نیست، کمی تب دارم.
- تب !؟ اونم توی این شرجی وگرما؟
بلند شد روپوش جگری رنگش را پوشید (.کاش می گفتی کمکت کنم، کاش این روپوش را خودم تنت می‌کردم که دست هایم به رطوبت و ظرافت پوستت کشیده شوند ).
کاغذ هایش را برداشت، موهایش را چپاند زیر شال و  شهروز می دانست تا مهمانخانه‌ی فکسنی بی بی زینب راهی نیست. در را که باز کند از خم کوچه که بگذرد دست راست آن کوچه تنگ و باریک می رسد به مهمانخانه بی بی زینب که غالبن مهمان هایش نقاش هایی است که می آیند از گوشه و کنار تالان و باغ اجدادی  شهروز طرح بر می دارند.
- می خوای طرح صورتت را ببینی ؟
- نه. از خودم وحشت دارم خانوم، نبینم بهتر است.
- باشه ببخشید مزاحم شدیم. فقط یه امروزو وقت داشتم و گفتم دوباره سر بزنم به اینجا.
نگاهش را چرخاند به کل عمارت. طرح محو اشیا را می دید. دیوارهای رطوبت زده و آجرهای باد کرده و بی شکل، به درخت ها، به در حیاط و رنگ زده و سالخورده و بعد چشم هایش کبوترخانه و فنس های خالی را دید زد.
- تنها زندگی می کنید جناب؟
- بله تنها، پدرم هم بود، پائیز گذشته مرد.
(. سنگ هم دوست ندارد تنها باشد بهاره!!؟ حتا خارهای پشت این عمارت هم تنهایی را دوست ندارند.  شب ها تنه های ظریفشان را در‌هم می‌پیچانند، چرا این زبان نمی‌چرخد که بگوید، تو بمان، این عمارت پیشکش یک تار موی تو، پیشکش یک بوسه از لبان سرخت، شب ها در این عمارت خیال توست که از تنهایی درم می آورد. به هر چیزی که زل می زنم اندام ظریفت شکل می گیرد، به خشت های گلی، به تنه سپید سپیدارها، یا به کاشی های آبی حمام، عطر تو در این عمارت می ماند من میدانم که اسمش بهاره نیست و منصوره است، اما او نمیداند که اسمم شهروز  نیست و ابراهیم است.) باد افسار گسیخته تر لا‌‌به‌لای درخت های جولان می داد، بخار شیشه پنجره را پوشانده بود و شب سردتر و رفیق تر می شد (.بارها نیمه شب می آمدم دور و بر مهمانخانه و آن پنجره های کوچک و هلالی شکل را نگاه می کردم بلکه تو را پشت یکی از پنجره ها ببینم، اما تو انگار عادت نشستن پشت پنجره را نداری، کاش اینقدر شهامت بود که بیایم تو با تحکم به بی بی زینب می گفتم، اتاقت کجاست و پله ها را بالا می آمدم، در را بی صدا باز می کردم، تا صبح به تو زل می زدم و یا پتو را روی چانه ات می‌کشیدم و سرم را میان انبوه موهای خرمایی‌ات پنهان می‌کردم و سپیده دم قبل از اینکه بیدار شوی گم شوم، بی اینکه تو بدانی کسی تا صبح هزار بار لبانت را بوسیده، هزار بار دستانت را بوسیده، هزار راز را در گوش هایت پچپچه کرده.). گرومبه و غرش آسمان، رعد و برق گاهی تن ابراهیم را لب پنجره روشن می کرد و بعد دوباره تاریکی غلیظ تن ابراهیم و قاب پنجره را محو می کرد (. این تاریکی انگار میخش را کوبیده اند اینجا، انگار غروب خورشید طلوعی ندارد، چه بر سر من می آید امشب؟ چه بر سر این دل تنگ می آید) دستانش در تاریکی گلوی بطری را گرفت، سر کشید، گلویش را سوزاند، یک گلوله آتش از دهان تا معده اش کشیده شد و بوی الکل در تاریکی می چرخید (. بی بی زینب کم می خوابید. شب ها بیدار بود و چراغش روشن. بیرون آمدم، تکیه ام را داده بودم به دیوار، آمد روبرویم.
گفت: مجنونی شهروز؟ چند شب مثل یک روح توی این کوچه می چرخی!
- دلتنگ پدرم هستم.
- خب پدرت هیچ وقت پاشو توی این کوچه نذاشته
- بی هدف آمدم (صدایش را بالا آورد) مفتشی مگر، چکار داری؟
بی بی زینب جا خورد، زیر لب غرید و رفت.
صدایم را عمدن بالا آوردم، کاش تو شنیده باشی، کاش تو فهمیده باشی که نیمه شب من در این کوچه باریک کثیف دنبال چه بودم). بغض آسمان شکست و باران یک صدا با ضرب روی پنجره می‌کوبید و باز بوی خاک باران خورده را می توان استشمام کرد. ابراهیم سعی کرد قطرات روی پنجره را بشمارد. نتوانست. حساب از دستش رفت و باران یک امان بارید (. نقاش های زیادی به تالان آمده اند و راه کج کرده اند به این عمارت و از گوشه کنار این عمارت طرح برداشته اند اما دل در گرو هیچ کدامشان نداشتند، تا می آمدند ملیحه هم می آمد و برایشان چای می آورد و یا قلیانی تازه می کرد اما من نه حرفی می زدم نه پیش پایشان درنگی، کتابم را بر می داشتم و می رفتم کبوتر خانه و در خلوت خودم سیگار می کشیدم، کبوتر خانه بوی پدر را می داد. چشمانم را می بستم که باز صدای تار پدرم در فلس گوش هایم بپیچد. اول ریش بلند و سفید پدرم یاد می آمد که همیشه پیراهنی از کرباس تنش بود. بودنش تنهایی‌ام را بیشتر می کرد. حضورش برایم مثل شبح بود. حرفی نمی زد اگر ساعت ها و سال ها کنارش نشسته باشی؛ تنها دمخورش بعد از مادر ملیحه بود، با صدای تار پدر ملیحه هم پیدایش می شد و گاهی صدای تار پدر را با آوازی همراهی می کرد و چه زیبا می خواند. 
خوش گرفتند حرریفااان سر زلف ساقی ی ی ی
گررر فلکشااهاهاهان، بگذاارد که قرااااری ی بگیرند
پدر غروب ها هم می آمد، همین جا، کبوترخانه، و با تعلیمی‌اش کبوترها را پر‌ می‌داد و چرخیدنشان را در آسمان تماشا می کرد و شب ها هم لحافش را می برد وسط حوض و سپیدار می خوابید، حتا روزهای سرد پائیز هم زیر سپیدار نزدیک حوض می خوابید، منصوره حالا سکوت و خلوتی این اتاق ها کسالتم را بیشتر می کند، ملال دارد بزرگی این خانه، تنهایی امیر این خانه بوده و هست. صبح که بلند شدم صدای تارش نمی آمد. بلند شدم از پنجره خم شدم توی حیاط زیر سپیدار خواب بود، شک برم داشت، پدر همیشه قبل از طلوع آفتاب بلند می شد. رفتم سر شاخه های درخت ها را هرس کردم. آب حوض را کشیدم و تازه اش کردم و ماهی ها را از تشت ریختم به عمق حوض سه گوش. اما با همه‌ی این سر و صداها پدر بلند نشد. بالای سرش رفتم چشمانش گشاد شده و چانه اش باز بود. بوی تلخ مرگ همراه با باد به مشامم خورد. خم شدم و برگ های خشک را از لحافش جمع کردم. مضراب را برداشتم و زخمه به سیم های تار می زدم بلکه این صداها پدر را بیدار کند. اما تن سردش حکایت دیگری داشت. نه توانستم گریه کنم و نه بروم ملیحه را صدا کنم. سال ها بود که مثل دو غریبه زندگی کرده بودیم و این سال ها دمخورش شده بود تار و گاهی هم گریه های خفه ای که نیمه شب لا به لای سپیدار ها چشمانش را خیس می کرد، هیچ وقت نفهمیدم غم چه را می خورد. غم هایش را با خودش به گور کشاند، بعد از مرگ پدر بود که گهگاه ملیحه نقاشی را به اینجا می کشاند و سکوت این عمارت را می شکست.).
باد جان بیشتری گرفته بود و تنوره می کشید. 
شهروز بلند شد شیشه های پنجره می لرزید و باد با تمام قدرتش به شیشه های می کوبید. نگاهی به آسمان انداخت. چیزی مشخص نبود و فقط صدای یکدست ریزش باران می آمد و گهگاه صدای شدید رعد و برق که برای چند لحظه پاره ای از درخت ها را روشن می کرد.
در تاریکی چیزی را می جست. دست هایش خزیدن رو به جلو. پیدایش کرد. گرده اش را داد به دیوار. آرام سرید رو به پایین، نشست قوزه کرد و غمگین. فندک با جرقه های ریز روشن شد، شعله عینک کلفت و موهای نامرتبش را روشن کرد. سیگارش را پک زد و بعد نور فندک در تیرگی شب گم شد (.اول ملیحه آمد تو، داشتم اسرار قاسمی می خواند یا طلسمات اسکندر. ملیحه زن بی پروایی است. تنها همسایه ای که می توانست از لایه ای ضخیم انزوا من و این عمارت عبور کند، موهای شبق گونه اش، همیشه روی صورتش ولو بود و برایش مهم نبود که کسی ساعت ها زل بزند به خط سینه هایش. همین بی پروایی‌اش باعث شد نقاش های زیادی او را مدل کنند. نقل ملیحه وقتی سر زبان ها افتاد که بی پرواتر شد، کنار ریل زیر باران ایستاد تا از او با مداد طرحی بزنند. ایستاده بود و دست هایش را روی سینه هایش چلیپا کرده بود. بی هیچ شرم. مرد نقاش زیر چتری که بالا سرش را پوشانده بود خونسرد سرگرم نقاشی کردن بود. رابط من به دنیای بیرون ملیحه بود. انگار در خون این زن. لعنت به خیال، لعنت به این شب. اول ملیحه آمد تو. گفت مهمان داری. منتظر جواب من نشد. کاش نمی آمدی تو، کاش این در پیر و فرتوت روی پاشنه نمی چرخید. پا به عمارت گذاشتی رگ هایم به جای خون سرب داغ در تنم می ریخت. دستم لرزید و کتاب از دستم افتاد و شدم تنوره ای از آتش و تمنا . )
بعد از این همه سال از خودم می پرسم، چرا از صورت من طرح بر می داشت، چه داشت این صورت!؟ جز اینکه درد و انزوا پوستم را شکسته کرده و چشم هایم که پف زیرشان حکایت شب نخوابیدن‌های من بود. چه چیز گیرایی داشت مردی که قوز کرده باشد لبه‌ی حوض، نزدیک غروب که رفتی دلم گرفت. در را باز کردم. طرح محوت را در کوچه دیدم. شبیه یک پری از خم کوچه گذشتی، غروب تلخی بود و مه غلیظ تر شده بود. انگار تمام ابرهای آسمان سقوط کرده اند توی کوچه های تالان. به درخت ها آب دادم، سری به کبوتر‌خانه زدم، اسرار قاسمی را برداشتم نخواندم. کاسه انگور را ریختم روی آب حوض. بلند بلند حرف می زدم، نمی خواستم رعشه دلم را جدی بگیرم اما نشد. رفتم وسط حوض سرم را زیر آب بردم و آنجا فریاد زدم منصووورره.
تیرگی شب رنگ می باخت. باران همچنان می بارید. از شدت باد کم شده بود و شهروز اگر بلند می شد و با کف دست بخار شیشه را می گرفت می توانست شبه درخت سپیدار و حوض را ببیند (.بهاره  یک بار پا در خواب هایم گذاشتی. آن هم شهریور آن سال. اما چرا خیالت هم دیگر پیدا نیست!؟ گناه ناکرده‌ ام چه بود که عقوبتش شد ندیدن روی تو حتی در خواب؟ )
- چه می خوای   شهروز، این کوچه چی داره مثل کنه چسبیدی بهش؟
- بی بی زینب حرف دارم اما زبان ندارم.
- چته تو!!!؟ اینقدر خودت را حبس کرده ای مریض شدی. نگاه !!!چطور صورتت ورم کرده.
 ابراهیم با نوک پا ضربه ای به قوطی زد، قوطی لغزید و افتاد توی جوی آب.
- کِی میره؟
- کی ، چی کِی میره؟
- هیچی ، هیچی.
- تو حالت خوب نیست پسر، برو خونه.
- خوبم، خوبم بی بی زینب.
نگاهی انداخت به پنجره های مهمانخانه و خودش را در تاریکی کوچه گم کرد. و صدای فریادی تمام کوچه را پر کرد.
غروب هوای شهریور را کمی خنک کرده بود. منصوره روی صندلی چوبی ایستگاه نشسته بود و زل زده بود به ریل و ابراهیم کمی دورتر نشسته بود و خیره شده بود به انگشت بزرگ و دست های ظریف بهاره، شهروز  لبانش سنگین شده بود. بهاره نگاهی به ساعتش انداخت و موهایش را چپاند زیر شال. منتظر بود که انگار این سکوت راشهروز بشکند اما شهروز  چیزی نگفت، قطار از خم ریل پیدا شد، می لغزید و صدایش می پیچید در گوش های شهروز
 خودش را در گوشه ایستگاه مچاله کرده بود. می ترسید، از ناشناخته ها، می ترسید از این که  بهاره می رود. می ترسید. (. چرا این قطار از ریل خارج نشد، چرا خداوند به شانه ها و پنجه های من قدرتی نداد که بدوم و با شانه هایم متوقفش کنم. چرا این نامه چسبیده ته جیبم و نمی توانم بیرونش بیاورم. چرا این زبان نمی چرخد) قطار رسید، بخار از لای چرخ هایش بیرون می زد. چند نفر پیاده شدند. کسی که آن طرف تر ابراهیم  نشسته بود بلند شد مردی را که از قطار پیاده شد بغل کرد. ابراهیم سرش را بلند کرد زل زد به چشم های درشت منصوره بی هیچ شرمی، نگاهشان در هم گره خورد. لبخندی محو لبان قرمز دختر را باز کرده بود. 
شهروز زبانش چرخید اما کلمه ای بیرون نیامد. جلو آمد، دستان ظریفش را گرفت. بهاره جا خورد و ترسید و کوشش ضعیفی کرد که دست هایش را رها کند اما نشد، دست هایش در دست های بزرگ  شهروز گرفتار شده بود.
- چیزی شده شهروز؟! حرفی می خواهی بزنی؟!
شهروز چشمانش را پایین آورد دستانش را شل کرد و بهاره دستان کوچک و عرق کرده اش را بیرون کشید.
- نه خانوم به سلامت. (. تو پشت سپیدار بودی، و باد موهای خرمایی ات را به بازی گرفته بود، روپوشت را درآوردی و آرام آرام به سمت حوض می رفتی، حوض خانه سه گوش نبود، مدور بود و دانه های انار تمام سطح آب را گرفته بود با کاسه مسی آرام آرام آب روی تنت می ریختی. آب قرمزی لبانت را می شست. قطره های قرمز آب و رژ لب هایت از سیمانی لب حوض چکه چکه می‌ریخت پایین، جنازه پدرم آنجا بود، یکی از قطرات روی لبان یخ زده اش چکید. چشمان پدرم برای یک لحظه باز شد و دوباره بسته شد. دستی ساق پای پدرم را گرفت و کشیدش توی تاریکی و تو به یکباره در وسط حوض نشستی. ریزه های انار با حرکت آب به گردنت می‌خوردند. من توی کبوتر خانه بودم و از آن بالا نگاهت می‌کردم. انگار گریه می‌کردم. تو متوجه من نبودی و دستان ظریفت بالا می‌آمد و دانه های انار روی سرت می‌ریختی، من نگاهت می‌کردم  مثل یک محکوم که مجازاتش دیدن یک پری پیکر است. زیاد گریه کرده بودم، درخت سپیدار کنار حوض انار داده بود، انارهایی که از فرط سرخی و شیرینی شکافته بودند، بلند شدی تن سفیدت در تیرگی شب می درخشید، دستی بردی سمت انار، انارها از خوشه جدا شدند و می باریدند روی زمین؛ یکی از انارها روی شانه‌ی ظریفت خورد و شکافته شد و قرمزی انار مثل رد خون روی گرده ات می چرخید. دو ماهی از حوض پریدند. از لب حوض سر خوردند پایین و روی خاک شلب شلب می کردند. کسی سیگاری روشن را دستم داد. از حوض بیرون آمدی بادی می وزید، بادی نه چندان سرد، خودت را در یک شمد پوشاندی، از شمد سینه های کوچکت پیدا بود. به من نگاه کردی، خندیدی و دستت را روی گلوگاهت گرفتی و بعد از وسط باغ گذشتی. من داد زدم دوست دارم. اما انگار نشنیده باشی و دیگر تو را ندیدم. فقط صدای قهقهه بود، بی‌بی زینب در فضا می آمد.)
غروب تلخی در انتهای ریل چترش را پهن کرده بود. 
شهروز به جای خالی بهاره نگاه کرد. 
قطار می‌لغرید. 
دوید. 
بهاره را توی کوپه دید، فریادی زد اما صدایش از شیشه ضخیم قطار عبور نمی کرد، موازی با قطار می دوید و بعد قطار گام های خسته   شهروز را جا گذاشت. روی ریل زانو زد و قطار در سرخی غروب انتهای ریل گم می‌شد. ورقی از جیبش بیرون آورد و زیر شن های کنار ریل دفنش کرد. روی شن های کنار ریل دراز کشید و  شهروز ماند و تنهایی و گرمای کشنده شهریور ماه.
 شهروز پنجره را گشود. روشنایی روز چشمانش را می زد. نگاهی به سپیدار انداخت و به حوض، از شدت باران دیشب آب حوض سرریز کرده بود و نعش دو ماهی بزرگ کنار حوض افتاده بود و ریزه های انار مثل تگرگ زمین را پوشانده بود.
صبح که ملیحه بیاید باید این ماهی حوض را بدهم ببرد یک جای دیگر. اینجا از تنهایی و گرسنگی می‌میرند.